Σε προηγούµενο άρθρο µου έγραψα για το επάγγελµα και τη φιλοσοφία του και εκεί επισήµανα ότι µία επιτυχία σε ένα κράτος, σε δήµο, σε εταιρεία φέρνει θετικά αποτελέσµατα όταν αναγνωρίζονται οι υπηρεσίες και οι συνεισφορές όλων και κάθε επιτυχία να µοιράζεται.
Σκοπός της διοίκησης είναι να τονίζει την συνεισφορά όλων στο κοινωνικό σύνολο και να δίνεται ιδιαίτερη έµφαση στην κοινωνική προσφορά κάθε ενέργειας, ενισχύοντας έτσι το ηθικό των εργαζοµένων.
Μια επέκταση αυτής της µεθόδου, ή αν θέλετε, φιλοσοφίας, είναι τα περί κοινωνικής ευθύνης των εταιρειών, θα έλεγα γενικά όλο το φάσµα των εταιρειών.
Το θέµα έχει απασχολήσει τις επιχειρήσεις για πολλά χρόνια, ασχολείται κυρίως µε την άυλη συνεισφορά των εταιρειών και υπάρχουν αρκετοί τρόποι µετρήσεως, κάπου 42 πιο γνωστοί, που είναι γενικά αποδεκτοί.
Υπάρχουν αρκετοί φορείς που ασχολούνται και στην Ελλάδα µε το θέµα, η «Καθηµερινή» εξέδωσε ένα ειδικό ένθετο µε τη Χριστίνα ∆αµουλιάνου.
Για την αξιολόγηση της εταιρικής ευθύνης υπάρχει και σχετικό index είναι ένα κορυφαίο εργαλείο και µία σηµαντική σήµανση που επιτρέπει στις εταιρείες να µετρήσουν αποτελεσµατικά, να παρακολουθήσουν, να αναφέρουν και να βελτιώσουν τις επιπτώσεις τους για την κοινωνία και το περιβάλλον.
Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν οι εταιρείες και κατ’επέκταση τα κράτη δεν µετριούνται µόνο µε τα πάγια αποθεµατικά αλλά σήµερα δίνεται πολύ µεγαλύτερη σηµασία µε τα άυλά τους που έχουν βάσει τον ανθρωποκεντρικό δείκτη, τα µυαλά των εργαζοµένων που λέει η λαϊκή µούσα, καθώς και άλλες παραµέτρους όπως πόσο η εταιρεία είναι αρεστή στην τοπική κοινωνία, τι προσφέρει για το περιβάλλον, στους εργαζοµένους και γενικά στην αγορά.
Για αυτό έχει αναπτυχθεί και στην Ελλάδα, το CR INDEX που είναι ένας δείκτης εταιρικής κοινωνικής ευθύνης.
Αναµφισβήτητα σήµερα το θέµα της ανταπόδοσης της προσφοράς στην κοινωνία µιας επιχείρησης κατέχει σηµαντική θέση στην ατζέντα του επιχειρηµατικού κόσµου.
Η οικονοµική κρίση έχει επιφέρει και βαθιά κρίση εµπιστοσύνης στους θεσµούς και τις επιχειρήσεις. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον αµφισβήτησης και δυσπιστίας οι εταιρείες πρέπει να καταλάβουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά µόνο τις αρχές της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης.
Oι εργαζόµενοι µιας εταιρείας που έχει ενσωµατώσει την εταιρική κοινωνική ευθύνη σαν στρατηγική της και έχει δηµιουργήσει ένα καλό εργασιακό περιβάλλον, επιδεικνύουν υψηλότερα επίπεδα συνεργασίας καθώς και υψηλότερα επίπεδα δέσµευσης στην προσωπική τους εργασία η οποία κατ’επέκταση δεσµεύεται προς το κοινωνικό σύνολο. Πρέπει οι εργαζόµενοι να θεωρούν την εταιρική ευθύνη της εταιρείας στην οποία εργάζονται σαν προέκταση της δικής τους προσωπικής υπευθυνότητας, σαν εργαζόµενοι και σαν πολίτες.
Νοµίζω, η προέκταση της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης είναι και ευθύνη µας και ως πολίτες προς το κράτος. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουµε ότι το κράτος είµαστε όλοι εµείς, ότι όταν βλέπουµε να ξοδεύεται έστω και ένα ευρώ αδικαιολόγητα, να το βλέπουµε σαν να φεύγει από την τσέπη µας, όπως πχ. αν πάµε σε µία ταβέρνα και δεν µας δώσουν απόδειξη π.χ 123 Ευρώ, το κράτος µας δηλαδή εµείς οι ίδιοι ζηµιωνόµαστε περίπου το 55 ευρώ. ∆ηλαδή αν τυχαίνει να είµαστε συνταξιούχοι τότε είναι από αυτά που θα πληρωθεί η σύνταξη µας.
∆υστυχώς στην Ελλάδα έχουµε δυο κίνητρα-δικαιολογίες φοροδιαφυγής το πρώτο ήταν ότι τα λεφτά µπαίνανε σε ένα κουβά χωρίς πάτο και το δεύτερο, έχει να κάνει µε το DNA µας από την τουρκοκρατία που τότε προσπαθούσε ο κόσµος να µην πληρώσει τους τόκους-φόρους.
Όπως έχω ξαναγράψει πιστεύω ότι έχει επέλθει κάποιο νοικοκύρεµα και από µεγάλες σπατάλες έχουν περιοριστεί σηµαντικά, όπως πχ στην υγεία, στην φαρµακοιατρική περίθαλψη (που είχαµε τεράστια ποσά αν θυµάµαι καλώς που έφταναν περίπου τα 7 δις και τώρα έχουν κατέβει περίπου στα 2 δις), καθώς έχουµε και ισοσκελισµό εσόδων-εξόδων, εποµένως οι προαναφερθείσες δικαιολογίες φοροδιαφυγής δεν έχουν αίρισµα.
Η εταιρική κοινωνική ευθύνη όσο και να φαίνεται ουτοπιστική σε ορισµένους εν τούτοις είναι ρεαλιστική και έχει τροµερές θετικές επιπτώσεις στο περιβάλλον, την κοινωνία, φυσικά στους εργαζόµενους και γενικά στην αγορά.
Το περιβάλλον για µένα είναι ίσως το πιο σηµαντικό για το οποίο υστερούµε πολύ στην Ελλάδα και για να είµαι πιο σαφής το περιβάλλον έξω από το σπίτι µας, γιατί µέσα στο σπίτι µας, επειδή έχω ζήσει και έχω µέτρο συγκρίσεως από Αµερική και Γερµανία, είµαστε πολύ καθαροί ειδικά στην κουζίνα, στα σαλόνια κτλ. Υστερούµε βέβαια στους περιβάλλοντες χώρους και γενικά στην κοινότητα.
Την ανακύκλωση δεν την έχουµε ακόµη βάλει βαθιά στο πετσί µας συµπεριλαµβανοµένου και της αφεντιάς µου, δεν έχουµε φτάσει εκείνο το γερµανικό µοντέλο που σε κάθε σπίτι έχουν ένα κάδο µε 4 διαχωριστικά για χαρτί-γυαλί-αλουµίνιο και αναλώσιµα τρόφιµα και όσοι έχουν κήπο τα ρίχνουν σε έναν ειδικό απλό ξύλινο κάδο που µετατρέπει τα αναλώσιµα σε λίπασµα.
Νοµίζω ότι τα σχολεία έχουν ακόµη να κάνουν αρκετή δουλειά και η πολιτεία βέβαια παραπάνω αφού οι περισσότερες χωµατερές που έχουµε είναι παράνοµες.
Βλέπω στον Πειραιά σχεδόν όλα τα µαγαζιά να πετούν έτσι τα χάρτινα κουτιά χωρίς να τα διπλώνουν µαζί µε τα άλλα σκουπίδια και ευτυχώς που υπάρχουν και οι γύφτοι µε τρίκυκλα που τα ξεχωρίζουν και παίρνουν τα χαρτιά.
Στην Ελβετία έχουν ένα σύστηµα που οι πολίτες αγοράζουν τυποποιηµένες σακούλες µε το όνοµα τους και έτσι ο καθένας πληρώνει ανάλογα µε το τι σάκους χρησιµοποιεί. Και ένα «καλαµπούρι»: κάπου εκεί στην Ελβετία µέσα στους σάκους µε ονόµατα βρέθηκε και ένας ανώνυµος. Το πήρε λοιπόν η πολιτεία και επειδή δεν µπορούσε να βρει τίποτα συγκεκριµένο ποιος το έβαλε, εστάλη σε ειδικά εργαστήρια (σαν να λέµε στο εγκληµατολογικό) και µετά από έρευνες τύπου FBΙ βρήκαν ότι ανήκει σε έναν έλληνα φοιτητή. Έγινε σάλος στην Κοινότητα µιας και για κάτι τέτοια οι Ελβετοί ψοφάνε για να κατηγορήσουν τους άλλους. O φουκαράς ο φοιτητής δεν τον γνώριζε ήταν νεοφερµένος…
∆εν συµφωνώ να είµαστε και έτσι αλλά κάπου στο µέσο πρέπει να βρούµε τον εαυτό µας σε ότι αφορά το περιβάλλον.
Φυσικά οι φίλοι µας, οι προοδευτικοί θα θυµούνται ότι αυτοί που είχαν τόσα πολλά ιδανικά για την κοινωνία και το περιβάλλον (π.χ στην πρών ανατολική Γερµανία) µόνο µία χηµική εταιρεία ρύπανε πολύ παραπάνω από όλες τις χιλιάδες της δυτικής Γερµανίας.
Εκεί ήταν τα κουλτουριάρικα πολιτικά κόµµατα, που το ασύνδετο µου σχήµα µου επιτρέπει να αναφερθώ. Αυτά που γράφει ο Γιανναράς στην «Καθηµερινή» για τους φίλους µου τους αριστερίζοντες γιατί πολλοί φίλοι µου θέλουν να λέγονται αριστεροί ενώ µένουν πεισµατικά άσχετοι µε κάθε έννοια προτεραιότητας των κοινωνιοκεντρικών κριτηρίων, άσχετοι µε κάθε αντίσταση στον ατοµοκεντρικό καταναλωτικό πρωτογονισµό. Γι αυτό και τα κόµµατα της «Αριστεράς» στην Ελλάδα είναι µόνο κόµµατα διαµαρτυρίας ή ψυχαναγκαστικού παλαιοηµερολογιτισµού. Μιλάνε για «κοινωνικούς αγώνες» και εννοούν συντεχνιακούς εκβιασµούς. Μιλάνε για κοινωνικό κράτος εννοούν ασύδοτη τη λωποδυσία σε κάθε πτυχή της κρατικής λειτουργίας και όπου εφαρµόστηκε το σύστηµά τους ήταν οι πρώτοι που ρύπαναν ασύστολα το περιβάλλον και ζηµίωσαν το κράτος.
Αυτοί δεν έχουν καµία σχέση µε τους άθλιους του Βίκτωρα Oυγκώ, την Γαλλική Επανάσταση ή µε την Πρώτη του Μάη στο Σικάγο, που σκοπός τους ήταν να καταπολεµήσουν την φεουδαρχία, την πραγµατική εκµετάλλευση του εργαζοµένου. Το ίδιο θα έλεγα και για την ακροδεξιά που µιλάνε για πατρίδα και εννοούν κάτι άλλο, και αυτοί δεν έχουν καµία σχέση πχ µε τους ήρωες του 21.
Σε ένα στρογγυλό τραπέζι, µιας και είναι τώρα της µόδας να συζητάµε, είπα τις απόψεις µου και µου είπε ένας φίλος µου ότι µιλάω από τη δική µου σκοπιά, µου είπε ότι µε κατέχει το πρίσµα του συµφέροντος, στεναχωρήθηκα πολύ διότι θέλω καλόπιστα να µε πιστέψετε ότι στη ζωή µου δεν έβαλα το ίδιον συµφέρον πάνω από το κοινό.
Στην εποχή µας δεν θέλουµε οπαδούς, θέλουµε σκεπτόµενους…
Θα ήθελα επίσης να πω ότι σαν νέος και εγώ είχα προοδευτικές ιδέες, πίστευα στην έννοια του κράτους και στη διαχείριση του κράτους του δηµοσίου χρήµατος. Με τον καιρό όµως διαπίστωσα, και ειδικά όταν επισκέφθηκα τις τότε ανατολικές χώρες, ότι πρόκειται για µια ουτοπία η οποία έχει αποτύχει αισχρά στην πράξη και έχει καταστρέψει λαούς και κοινωνίες.
∆υστυχώς στην Ελλάδα ενώ το καπιταλιστικό σύστηµα κέρδισε δια των όπλων την εξουσία, στον εµφύλιο, ιδεολογικά όµως κέρδισαν την εξουσία οι αριστεροί οι οποίοι παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια ακόµα έχουν τις σταλινικές - µαοϊκές ιδέες και γενικά βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος. Π.χ το ελληνικό κράτος έχει ακίνητη περιουσία περισσότερη από το αµερικάνικο κράτος η οποία λιµνάζει και φθείρεται αχρησιµοποίητη και συν τις άλλοις πληρώνει για αυτή.
Μόλις πάει να πουληθεί κάτι µιλάνε για ξεπούληµα της Ελλάδος. Σηµασία έχει όχι ποιος έχει τις µετοχές σε κάτι που ανήκει σε µία επικράτεια αλλά ποιος αποφασίζει για αυτό το ακίνητο το οποίο ανήκει στην επικράτεια, και αυτό είναι το κράτος που έχει την εκτελεστική, την νοµοθετική και την δικαστική εξουσία. Πχ το µισό Λονδίνο ανήκει στους ξένους. Είναι σαν να έχεις ένα κτίσµα σε ξένο οικόπεδο.
Σε αυτό το κράτος ανήκει η περιουσία αφού είναι µέσα στην επικράτειά του. Γι αυτό το θέµα θα επανέλθω σε ένα άλλο άρθρο µου. Άλλωστε η λέξη ξεπούληµα δηµόσιας περιουσίας είναι ένα σλόγκαν του λαϊκισµού, που δυστυχώς πουλάει. Σίγουρα δεν είναι όλα άσπρα-µαύρα αλλά τώρα µε την κρίση έχουµε υποχρέωση να διαβάζουµε και να ακούµε όλοι προκειµένου να βγάλουµε τη δική µας άποψη και να απαγκιστρωθούµε από παλαιωµένες ιδέες και αντιλήψεις.
