Το θέμα που διάλεξα αυτή τη φορά είναι πολύ εκτενές και πολύπλοκο με πολλές πτυχές, επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα και ίσως άλυτο με τα σημερινά δεδομένα.
Όπως έχω ξαναγράψει, έχω ζήσει στη Γερμανία τη δεκαετία του ‘50 με ‘60 βιώνοντας το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα από Τούρκους και Έλληνες. Εμείς, φοιτητές τότε, στην ελληνική κοινότητα είχαμε αρκετές επαφές με μετανάστες εργάτες με ορισμένους είχαμε αναπτύξει φιλίες και είχαμε βιώσει τα προβλήματά τους. Τις συνθήκες που ζούσαν τότε και αν θέλετε την αντιμετώπιση των Γερμανών που δεν ήταν τουλάχιστον φιλικοί. Είμαστε Ausländer – αλλοδαποί με άσχημη προφορά και χροιά της λέξης.
Αν κάτι γινόταν από εμάς γινόταν πρωτοσέλιδο. Θυμάμαι κάποιον εργάτη που κατηγορήθηκε για αποπλάνηση σε μία κοπέλα που είχε λίγους μήνες για ενηλικίωση και φαινόταν τουλάχιστον δύο χρόνια μεγαλύτερη… Κι όμως το έκαναν πρωτοσέλιδο. Αθωώθηκε αλλά οι εντυπώσεις έμειναν, ως συνήθως. Γι’ αυτό ίσως να διακρίνετε κάποιο συμπαθές μάτι στην περιγραφή μου για τους μετανάστες.
Τα ίδια συναισθήματα μου μετέδωσαν και οι θείοι μου στην Αμερική οι οποίοι μετανάστευσαν στην αρχή του 20ου αιώνα κάπου στο 1900. Και έφτιαχναν τους σιδηρόδρομους. Τους θεωρούσαν δεύτερης κατηγορίας και τους ονόμασαν grease Greeks γιατί οι περισσότεροι άρχισαν ως λαντζέρηδες, μπογιατζήδες κ.α. Στις παλιές εποχές το ίδιο έκαναν και οι Άγγλοι για τους Ιρλανδούς. Υπάρχει πάντα η τάση των γηγενών/καλοεγκατεστημένων να είναι προκατειλημμένοι έναντι των μεταναστών που είναι συνήθως φτωχοί. Κι όμως ορισμένοι από αυτούς που δεν έχουν τα πάντα πιθανόν να κατέχουν τα πάντα όπως λέει και η Εκκλησία. Όπως η γυναίκα πρέπει να αποδείξει ακόμα και σήμερα ότι έχει τις ικανότητες να πετύχει στην κοινωνία και να ηγηθεί το ίδιο έχουν και οι μετανάστες, που συνήθως ο δρόμος τους είναι ανηφορικός. Το έζησα και εγώ ως μετανάστης στην Αμερική.
Συγκινητικό είναι το ποίημα της Κενυάτισσας ποιήτριας Ουαρσάν Σαίρ, το οποίο έχει εξελιχθεί σε σύμβολο προσφυγικής κρίσης ‘’κανείς δε φεύγει από τη χώρα του άμα αυτή δεν είναι σα το στόμα του καρχαρία, Κανείς δεν τρέχει στα σύνορα άμα ολόκληρη η πόλη που ζούσε δε διαλυόταν. Θα πρέπει να καταλάβετε ότι κανείς δε βάζει τα παιδιά του σε μία βάρκα εκτός κι αν το νερό είναι ασφαλέστερο από τη στεριά.’’
Η μετανάστευση του ‘50 και ‘60 ή του 1900 δεν είναι το ίδιο πράγμα γιατί αυτοί οι μετανάστες ήταν κυρίως ευρωπαίοι οι οποίοι είχαν τη δυνατότητα αφομοίωσης. Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είναι πλουραλιστικά και πολυπολιτισμικά. Και προτού πάρω τις θέσεις μου και σχόλια θα αντλήσω ορισμένα, σαν δάνειος που είμαι, από το ενδιαφέρον βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου Πλουραλισμός, πολυπολιτισμικότητα, ενσωμάτωση, αφομοίωση από τις ‘Εκδόσεις Πατάκη’.
Πλουραλισμός σημαίνει με λίγα λόγια η αμοιβαία αναγνώριση των διαφορετικών πολιτισμών και θρησκευτικών διαφορών καθώς και αναγνώριση ενός προϋπάρχοντος πολιτισμού της χώρας υποδοχής. Με συγκεκριμένη νομοθεσία υποχρεωτική για όλους.
Η πολυπολιτισμικότητα αναγνωρίζει και αναδεικνύει τις διαφορές των μειονοτήτων ενώ παράλληλα δε συνεισφέρει στην ενσωμάτωσή του στον κορμό της κοινωνίας και στην κουλτούρα της.
Επειδή αναφέρομαι συχνά στον Ισλαμισμό θεώρησα σκόπιμο να παραθέσω ορισμένες βασικές έννοιες και λέξεις για να γίνω πιο κατανοητός.
Ισλάμ σημαίνει εγκατάλειψη στη θεϊκή βούληση. Μουσουλμάνος σημαίνει οπαδός του Ισλάμ. Ουλάμα η κοινότητα των λογίων του ισλαμικού δικαίου. Τζιχάντ ο ιερός πόλεμος. Είναι σύμφυτος στο Ισλάμ.
Καμία σύγχρονη θρησκεία δεν είναι τόσο σφαιρική όσο ο ισλαμισμός, ο ιερός νόμος η Σαρία τα καλύπτει όλα. Δεν αναγνωρίζει καμία εξωθρησκευτική περιοχή άρα καμιά διάκριση μεταξύ της εγκόσμιας και της θρησκευτικής ζωής.
Ο Ιμάμης είναι ο καθοδηγητής της συλλογικής προσευχής. Ο Χατίμ είναι ο επικεφαλής του κηρύγματος.
Έτσι ο ισλαμισμός ακολουθεί το δρόμο του Κορανίου που ορίζει όχι μόνο τον ισλαμικό νόμο του κράτους αλλά και την κοινωνική πολιτική και πολιτιστική πολιτική κάθε πιστού.
Το αποτέλεσμα είναι τα ισλαμικά κράτη να είναι θεοκρατικά και δεν νομιμοποιούνται από τη λαϊκή βούληση εφόσον δεν είναι δημοκρατική.
Ο Χριστιανικός κόσμος έχει απο-χριστιανοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό. Ο ισλαμικός κόσμος δεν απο-ισλαμοποιείται ποτέ.
Καταρχάς, όπως όλοι γνωρίζετε, έχουμε τεράστιο πρόβλημα και στην Ελλάδα. Ενώ παλιά ήταν κυρίως στη Δυτική Ευρώπη λόγω του μεγάλου αριθμό των μεταναστών και των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν εκεί τις τελευταίες δεκαετίες αλλά και στην Ελλάδα μετά την αλλαγή καθεστώτος της Αλβανίας.
Τα αίτια της μετανάστευσης, πέραν των πολιτισμικών διαφορών, πρέπει να αναζητηθούν στις βαθιές οικονομικές ανισότητες, τις διαιρέσεις του σύγχρονου κόσμου και ειδικά στην υστέρηση του μουσουλμανικού χώρου έναντι της Δύσης.
Φυσικά επιπροσθέτως η ισλαμική άνοιξη με τα μέτωπα που άνοιξε και την αστάθεια που δημιούργησε στις διάφορες χώρες, δημιούργησε και τεράστια προβλήματα και προπαντός στην Ελλάδα που γειτνιάζει με αυτές. Θα μου πουν πολλοί ότι στην αιτία των συγκρούσεων έχει βάλει το χεράκι της και η Δύση με τα συμφέροντα και τις επιρροές της. Αυτό είναι αληθές.
Το άλυτο πρόβλημα είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των μεταναστών είναι Μουσουλμάνοι και θα έλεγα Νέο Μουσουλμάνοι πιο φανατικοί από εκείνους των δεκαετιών του ‘50 και ‘60 οι οποίοι με κάποιο τρόπο προσαρμόστηκαν έως κάποιο βαθμό στη Δύση, ενώ θα περίμενε κανείς το αντίθετο, λόγω της ευρείας πληροφόρησης από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο.
Θυμάμαι διάφοροι φίλοι μας Ιρανοί και Τούρκοι συμφοιτητές πόσο είχαν προσαρμοστεί. Τα τελευταία χρόνια οι μετανάστες πρώτης γενιάς δε φορούσαν σχεδόν ποτέ μαντήλα. Και όπως προανέφερα είχαν κατά κάποιο τρόπο προσαρμοστεί. Η δεύτερη γενιά όμως, ίσως λόγω μιας ‘υπερήφανης’ αντίδρασης έναντι του κοσμικού κατεστημένου της Δύσης, άρχισαν να φορούν μαντήλα και να επικεντρώνονται στο οικογενειακό κατεστημένο.
Εδώ φταίει και η Δύση η οποία δεν ενθάρρυνε την ενσωμάτωση και είχε σαν συνέπεια την αποξένωσή τους από την Ευρωπαϊκή κοινωνία. Αναφέρομαι πάντα στην πλειοψηφία, φυσικά όχι για όλους.
Για δύο αιώνες η Ευρώπη εξήγαγε μετανάστες. Δεν δεχόταν μετανάστες. Η μετανάστευση κυριαρχούσε λόγο της δημογραφικής αύξησης του ευρωπαϊκού πληθυσμού και διότι ο νέος κόσμος διέθετε ελεύθερο χώρο και ευκαιρίες.
Σήμερα η Ευρώπη εισάγει μετανάστες. Δεν τους εισάγει γιατί ο πληθυσμός της είναι μικρός αλλά εν μέρει επειδή οι Ευρωπαίοι έγιναν πλούσιοι. Ακόμα και οι φτωχοί σε περιβάλλον ύφεσης δεν δέχονται να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά. Αρνούνται τις ταπεινωτικές, βρώμικες και υπερβολικά επίμοχθες δουλειές και φυσικά αυτό συμπεριλαμβάνει και τους Έλληνες και φυσικά και την αφεντιά μου. Π.χ. παλιά έκανα πολλές δουλειές στο σπίτι, στον κήπο, στο αυτοκίνητο. Τώρα έχω κακοσυνηθίσει. Και περισσότερο ασχολούμαι πώς να βρω κάποιον άλλο να το κάνει παρά να το κάνω εγώ. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αλλάξουμε όλοι νοοτροπία. Μόνοι μας. Πριν μας το επιβάλλει οριστικά η κρίση.
Έφυγε η έννοια του επισκέπτη εργάτη, Gastarbeiter, και ο επισκέπτης εργάτης έγινε μετανάστης απαραίτητος. Στην πραγματικότητα έγινε απαραίτητος επειδή τα επιδόματα ανεργίας επιτρέπουν σε πολλούς δυτικοευρωπαίους να ζούνε χωρίς να εργάζονται. Έτσι η Ευρώπη πολιορκείται και δέχεται μετανάστες για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ξέρει ή δεν θέλει να τους αναχαιτίσει αποτελεσματικά. Μην ξεχνάμε ότι το οικονομικό θαύμα της Γερμανίας οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό και στη συμβολή των Τούρκων και Ελλήνων μεταναστών. Και αυτή είναι η θετική πτυχή της μετανάστευσης, την οποία έχουμε γνωρίσει και εμείς με τους μετανάστες που δουλεύουν στις ‘δύσκολες’ δουλειές και κυρίως την γεωργία.
Η αριστερή πτέρυγά τους θέλει για ψήφους, η δε δεξιά για εργατικά χέρια. Έτσι το μεταναστευτικό κύμα, ειδικά τώρα τελευταία, εξελίσσεται σε πραγματική πλημύρα και δε λύνεται προς το παρόν.
Η αυξανόμενη πίεση για μετανάστευση του αφροαραβικού κόσμου στην Ευρώπη δεν οφείλεται αποκλειστικά στη φτώχεια. Η φτώχεια είναι μια σταθερά η οποία επιδεινώνεται λόγω των πολεμικών συρράξεων αλλά και της δημογραφικής έκρηξης. Η θρησκεία ευθύνεται κυρίως για αυτόν τον υπερπληθυσμό που αποτελεί την πιο κύρια μεταβλητή στην ασκούμενη πίεση μετανάστευσης συν τοις άλλοις η πρόοδος της ιατρικής αυξάνει τρομερά τον μέσο όρο ζωής και τη θνησιμότητα των παιδιών.
Οι Ασιάτες όταν δεν είναι μουσουλμάνοι τείνουν να έχουν πολλές ταυτότητες, φύλου, φυλής, κάστας, επαγγέλματος, γλώσσας, ενώ όταν είναι μουσουλμάνοι έχουν την ταυτότητά τους. Είναι αποκλειστικά η θρησκεία τους.
Η ισλαμική κουλτούρα ενέχει αυτό το χαρακτηριστικό. Ακόμα και αν δεν εκδηλώνεται φανατισμός, η θεώρηση του κόσμου παραμένει θεοκρατική. Δεν αναγνωρίζει διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας πολιτικής και θρησκείας.
Ο κορανικός νόμος δεν αναγνωρίζει ως οικουμενικό και απαραβίαστο τα ατομικά δικαιώματα που αποτελούν θεμέλιο της φιλελεύθερης κοινωνίας. Ο δυτικός κόσμος δεν βλέπει τον μουσουλμάνο ως άπιστο, ο μουσουλμάνος όμως θεωρεί ότι ο δυτικός ενσαρκώνει την απιστία.
Όπως συνέβαινε με την ΕΣΣΔ στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου σήμερα το Ισλάμ διεκδικεί το ηθικό πλεονέκτημα έναντι της ‘παρακμής’ της Δύσης. Ο πουριτανισμός και οι υψηλές απαιτήσεις της κουμμουνιστικής ιδεολογίας έχουν δώσει τη θέση τους σε μία ακραία θεοκρατική ηθική που τιμωρεί τους παραβάτες, επιβάλλεται με τη βία, προβαίνει σε εκκαθαρίσεις και σε εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες, όπως γινόταν παλιά επί Στάλιν, που φαίνεται να ξεχνούν οι σύντροφοι. Και γενικά σκοπό έχουν τουλάχιστον οι εξτρεμιστές να καταστρέψουν τη Δύση όπως παλιά οι κουμουνιστές τον καπιταλισμό τον οποίο αργότερα ενστερνίστηκαν…
Το θέμα, λοιπόν, είναι σε ποιο σημείο η πλουραλιστική κοινωνία μας πρέπει να δώσει ανεκτικότητα και πώς μπορεί να συνυπάρξει με τέτοιες καταστάσεις με άλλα λόγια μπορεί ο πλουραλισμός αυτός να δεχτεί την ίδια του την εξάρθρωση; Αφού αυτό σκοπεύουν οι φανατικοί ισλαμιστές; Μπορεί η δημοκρατία να επιτρέψει την ίδια της την καταστροφή; Μπορεί π.χ. να δεχτεί οι πολίτες της να εκλέξουν έναν δικτάτορα ή αφού ο πολίτης είναι ελεύθερος μπορεί να πουλήσει τον εαυτό του;
Η φιλελεύθερη κοινωνία έχει προβλέψει γι’ αυτό το παράδοξο. Ο πολίτης δεν έχει δικαίωμα να πουλήσει τον εαυτό του. Η δημοκρατία είναι ένα καθεστώς με ευκρινώς χαραγμένα όρια. Το θέμα είναι πώς θα τα κοντρολάρουμε σ ’αυτή την περίπτωση με ομαλό τρόπο και χωρίς βίαιες αποφάσεις. Γιατί η βία συνήθως δεν αντιμετωπίζεται με ακόμα περισσότερη βία.
Η Ευρώπη έχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Αλλά το βουνό του προβλήματος το έχουμε εμείς στην Ελλάδα. Κινδυνεύουμε να μείνουμε με τρία, τέσσερα εκατομμύρια μετανάστες εγκλωβισμένους στην Ελλάδα αφού η Ευρώπη άρχισε να κλείνει τα σύνορα.
Δε μπορώ να μην αναφερθώ και πάλι στους φίλους μου τους αριστερούς. Δεν ειρωνεύομαι το λέω πραγματικά, έχω πολλούς αριστερίζοντες, που υποστηρίζουν ακόμα ότι η διανοητική καταγωγή της πολυπολιτισμικότητας είναι μαρξιστική προτού φτάσει στις ΗΠΑ και εξαμερικανιστεί. Διαμορφώθηκε από τους Βρετανούς. Και τώρα καταλαβαίνω και την πρώην υπουργό μας της μετανάστευσης Τασία Χριστοδουλοπούλου για τις γρήγορες θέσεις του καλωσορίσματος που πήρε για τους μετανάστες, μόλις ανέλαβε. Ίσως ήταν και αυτό μέρος της ιδεοληψίας τους. Και σίγουρα έχει τις ευθύνες της γι’ αυτή την πλημμύρα των μεταναστών.
Τι πρέπει να κάνουμε; Καταρχήν πρέπει να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι μεγάλοι αριθμοί των μεταναστών και των προσφύγων. Είναι ότι, για ανθρωπιστικούς λόγους, δε μπορούμε να κλείσουμε τα θαλάσσια σύνορά μας. Δηλαδή να βάλουμε το λιμενικό να βαράει τους αμάχους ανθρώπους μέσα σε μια φουσκωτή βάρκα; Που τα έχουν δώσει όλα και πάνε για μια καλύτερη ζωή; Μαζί με αυτούς πρέπει βάζουμε και τους εαυτούς μας μέσα στη βάρκα. Είμαστε μεταναστευτικό έθνος.
Το μέτρο του καλωσορίσματος των μεταναστών το υιοθέτησαν οι αριστερές κυβερνήσεις, ενώ οι δεξιές και οι κεντροδεξιές, δε βρήκαν και δεν έχουν το θάρρος να το καταργήσουν. Γιατί σίγουρα είναι πολύπλοκο. Θα πρέπει να καταργηθούν διατάξεις και παράθυρα νόμων για τους πρόσφυγες τους οποίους εκμεταλλεύονται οι ισλαμιστές. Θα πρέπει να δοθεί τέρμα στη χρηματοδότηση και στη στρατολόγηση τρομοκρατών που συμβαίνει κάτω από την ομπρέλα φιλανθρωπικών οργανώσεων και επιχειρηματιών που χρηματοδοτούν τρομοκρατικές οργανώσεις και κράτη, εφημερίδες και μέσα μαζικής ενημέρωσης, που ενθαρρύνουν την τρομοκρατία και τον πόλεμο ενάντια της Δύσης. Επίσης, θα έπρεπε, ίσως, να αναθεωρήσουμε την ρήση στο Κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο που λέει ‘όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτω και την άλλην’. Και να ξεχάσουμε το κορόιδεμα που κάνουν οι άλλες ρήσεις στους νησιώτες Χιώτες:σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω. Που δεν είναι αλήθεια.
Είναι παράδοξο και ανέφικτο να σε παίρνω στο σπίτι μου και εσύ να θέλεις να με καταστρέψεις, είναι το άκρον άωτον της ανοχής.
Η διδασκαλία που διεξάγεται στη Δύση στα ισλαμικά σχολεία θα πρέπει να επιτηρείται και οι ομιλίες ορισμένων ιμάμηδων, όπως αυτές π.χ. που κάνουν στην Αγγλία είναι απαράδεκτες.
Πρέπει να γίνει μία πολιτισμική επανεκπαίδευση των μουσουλμάνων που θέλουν να ζήσουν στη Δύση. Και να βρεθούν πλάγια μέσα εξαναγκασμού για αυτό. Π.χ. επιδοτήσεις αλλά και κόψιμο επιδοτήσεων και λοιπά.
Δεν μιλάμε για όλους. Υπάρχουν καλοί άνθρωποι, οικογενειάρχες, μιλάμε για τους εξτρεμιστές. Αυτό πρέπει να γίνει τάχιστα προτού αναπτερωθούν τα ρατσιστικά κόμματα και τότε θα έχουμε πραγματικό πόλεμο με αμέτρητες συνέπειες. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν και οι ιθύνοντες των εξτρεμιστών.
Ηγέτες, όπως ο Τραμπ στην Αμερική, που λαμβάνουν ισχυρές θέσεις έναντι των μουσουλμάνων, προτείνουν την απαγόρευση εισόδου στην Αμερική. Αναπτύσσονται ήδη εξτρεμιστικά σχήματα στην Αμερική, τα οποία προτείνουν πολλές σκληρές μεθόδους. Π.χ. διάβασα στο ΤΙΜΕ να γράφουν ορισμένοι: Ρίξτε τους μια βόμβα να τελειώνουμε… Αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι ιθύνοντες των εξτρεμιστών γιατί αν ξυπνήσει ο κοιμώμενος ελέφαντας της Δύσης θα έχει τρομερές συνέπειες γι’ αυτούς και για το λαό τους, ο οποίος δε φταίει σε τίποτα και υποφέρει.
Το κλειδί του προβλήματος για εμάς είναι η Τουρκία η οποία δε κοντρολάρει, μάλλον ενθαρρύνει την μετανάστευση. Το έχουμε δει στην τηλεόραση, μετανάστες που ετοιμάζονται να διασχίσουν δια θαλάσσης τα σύνορα με την αστυνομία να τους βλέπει από μακριά.
Το έζησα στη Χίο από μετανάστες που έρχονται στην Τουρκία με πλαστικές βάρκες. Τις φουσκώνουν, βάζουν στον πάτο ορισμένα κόντρα πλακέ, μία κινέζικη εξωλέμβια η οποία κάποτε δουλεύει και κάποτε όχι, υπερφορτώνονται και με ελάχιστο κυματισμό ανατρέπονται.
Η θέση μας είναι λεπτή. Δε μπορούμε να φυλάξουμε εύκολα τα σύνορα και δε μπορούμε να αφήσουμε τον κόσμο να πνίγεται αβοήθητος στη θάλασσα. Θα πρέπει, όμως, να γνωρίζουν και οι μετανάστες οι οποίοι προσπαθούν να φύγουν ότι ο δρόμος τους δεν είναι πλέον εύκολος. Το οδοιπορικό τους θα είναι δύσκολο.
Μια καλοήθης κοινωνία πρέπει να είναι ανοιχτή χωρίς να αυτοκαταστρέφεται, χωρίς να απειλείται με ενδόρρηξη με διάλυση ή με κατάρρευση. Με τον όρο ανοιχτή κοινωνία δεν εννοούμε μια κοινωνία χωρίς σύνορα. Τα σύνορα μπορεί να μετακινούνται αλλά δεν παύουν να υπάρχουν ακόμα και αν η διαπερατότητά τους ποικίλλει.
Ο σύγχρονος κόσμος έχει διαμορφωθεί από τις ιδέες και τις τεχνολογίες που έχουν προκύψει από την αναγέννηση και τον διαφωτισμό. Όσο για τις επιστημονικές μεθόδους, τη δημοκρατική πολιτική, τις οικουμενικές αξίες, βρίσκονται σαφώς σε ανώτερο επίπεδο από εκείνες του παρελθόντος. Όχι επειδή οι Ευρωπαίοι είναι ανώτεροι λαοί από βιολογική – γενετική άποψη, αλλά επειδή πολλά από όσα προέκυψαν από την Ευρωπαϊκή αναγέννηση και τον Διαφωτισμό μελετήθηκαν και καλλιεργήθηκαν κυρίως από τη Δύση.
Ο Ευρωατλαντικός κόσμος έχει καταφέρει μεγάλα επιτεύγματα σε όλες τις επιστήμες και σε αυτό οφείλεται κυρίως η ανάπτυξη του κόσμου. Φυσικά έχει αμαυρωθεί με εγκλήματα όχι μόνο εναντίον της ανθρωπότητας αλλά και εναντίον του ίδιου του εαυτού του. Ωστόσο η μία πλευρά δεν ακυρώνει ή ισοβαθμίζει την άλλη.
Η Ελλάδα πρέπει, συσπειρωμένη, να κρατήσει σταθερή πορεία. Να ξεχάσουμε όλοι τις διαφορές μας και τις ιδεοληψίες για να ξεπεράσουμε τα άμεσα προβλήματα που προστέθηκαν στην κρίση. Τα οποία ίσως είναι σοβαρότερα από την οικονομική κρίση και ίσως να επηρεάσουν την ύπαρξή μας ακόμα πιο πολύ.
Πρέπει να κατανοήσουν ότι η συμμετοχή των πολιτών στην κοινωνία είναι σημαντικότερη από τις θρησκευτικές, φυλετικές, ιδεολογικές και εθνικές ιδιαιτερότητες και πρέπει να είναι πιο έντονη τουλάχιστον στα κρίσιμα θέματα που ενδιαφέρουν όλους μας.
Τη θρησκευτική υποταγή το µόνο που µπορούµε να κάνουµε είναι να την πολεµήσουµε µέσα στη ∆ύση. Πρέπει να εξετάσουµε το τι γίνεται µέσα. Τι διδάσκονται στα σχολεία σε ό,τι αφορά σε εµάς. Τι πρέπει να καταλάβουν για να ζήσουµε µαζί. ∆ε πρέπει να µας θεωρούν εχθρούς - άπιστους. Πρέπει να κοπεί η φόρα ορισµένων ιµάµηδων στα τζαµιά και αυτούς πρέπει να τους προσγειώσουµε. Όλοι αυτοί οι εξτρεµιστές πρέπει να καταλάβουν ότι όπως πάνε, που έχουν αλλάξει τη ζωή µας, δε µπορούµε να κινηθούµε ελεύθερα ότι αναβάλλονται γιορτές και ποδοσφαιρικοί αγώνες. Θα ξυπνήσει η silent majority (σιωπηλή πλειοψηφία) και θα αρχίσουν τακτικές και πολιτικές επώδυνες και µαζικές απελάσεις. Θα κοπούν τα επιδόµατα σε πολύτεκνες και πολυγαµικές οικογένειες κ.α. και θα την πληρώσουν οι απλοί άνθρωποι.
Πρέπει να καταλάβουµε ότι αν µείνουµε έτσι παθητικοί βλάπτουµε ταυτοχρόνως και τις κοινότητες των µεταναστών ιδιαίτερα τις γυναίκες και τα παιδιά που υφίστα-νται καταπίεση, κοινωνικό αποκλεισµό και βία. O ισλαµικός φονταµενταλισµός είναι µία πραγµατικότητα που επιδεινώνει τη ζωή των µεταναστών ενώ παράλληλα στόχος του είναι η επέκτασή του στη ∆ύση και η καταστροφή της. Oυτοπικό αλλά παρα-σύρει πολύ κόσµο και θα παρασύρει ακόµα περισσότερο σε βίαιες αντιδράσεις. Η ∆ύση είναι πολύ ισχυρή για να καταρρεύσει.
Είναι σχήµα οξύµωρο µε τέτοια πρόοδο της επιστήµης να επικρατούν τέτοιες ιδέες έναντι των δικαιωµάτων των ανθρώπων. Ειδικά τώρα µε το ίντερνετ που υπάρχει πρόσβαση στην πληροφόρηση εµένα µου είναι αδιανόητο.
Εγώ το θεωρώ θέµα χρόνου ότι όσο και να προσπαθούν ο λαός θα αφυπνιστεί. Ήδη το βλέπουµε στο Ιράν. Σε αυτό συντείνει και η τιµή του πετρελαίου η οποία είναι σε χαµηλά επίπεδα και θα πεινάσουν περαιτέρω αυτοί οι λαοί. Και θα επανα-στατήσουν. Αυτό που κάνουν τα εµιράτα και τα διάφορα θεοκρατικά έθνη θα σταµα-τήσει. Γιατί δε θα έχουν και λεφτά να πληρώσουν, ήδη τραβάνε από τα αποθεµατικά τους. Η Αµερική πλέον δεν εξαρτάται από τη Μέση Ανατολή για πετρέλαιο και τραβάει τα σχοινιά των Σεΐχηδων για να αλλάξουν πολιτική και γενικά για τα ανθρώπινα δικαιώµατα και υπάρχουν ενδείξεις ότι παύει πια να τους χαϊδεύει.
Το ίδιο πιστεύω ότι θα συµβεί και στην Τουρκία. ∆ιότι εκεί υπάρχει το κατάλυµα του Κεµάλ, ο οποίος ήταν από τους µεγαλύτερους µεταρρυθµιστές του κόσµου. Θυµάµαι κάποτε έξω από τη Σµύρνη σε ένα χωριό συνάντησα τον προύχοντά του, που ήταν Τουρκοκρητικός. Ήπιαµε µαζί ένα ούζο και µου λέει όλα τα έκανε καλά ο Κεµάλ, αλλά αυτό µε τις γυναίκες δε θα το συγχωρέσω ποτέ. Και του λέω καλά και τι σας πειράζει να παντρευτείτε 2-3; Μου λέει, ο Κεµάλ έδωσε διαταγή µόνο µία γυναίκα, και όποιος ιµάµης ξαναπαντρευόταν µε δεύτερη τον κρέµαγε µπροστά στην πύλη του χωριού. Και είχαµε θέαµα κρεµασµένους ιµάµηδες. Έτσι έγιναν όλες οι αλλαγές. Που ήταν σωστές αλλαγές. Όχι όµως, επαναλαµβάνω αυτό µε τη µία γυναίκα! «Μου λείπει αυτό και η Κρήτη. Εµείς οι Κρητικοί είµαστε άλλοι άνθρωποι». Oι µαρξιστικές αναλύσεις δε βοήθησαν και εδώ στην πολυπολιτισµικότητα αλλά έριξαν λάδι στη φωτιά µε το να ανάγουν τα πάντα στις οικονοµικές σχέσεις. Απέτυ-χαν να αναγνωρίσουν τον θρησκευτικό πόλεµο, κατά κανόνα µέσω µιας λογικής πλάνης. Σύµφωνα µε την οποία θεωρούν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι µαρξιστές, άρα θρησκευτικά αδιάφοροι. Να µη βάλουµε όλα τα στραβά ψωµιά στη στραβή πινακω-τή. Αλλά σίγουρα οι µαρξιστές έχουν βάλει καλά το χέρι τους στο δηµιουργηθέν πρόβληµα της µετανάστευσης.
Oι µαρξιστές υποτιµούν την επιρροή της θρησκείας, τη σπουδαιότητα της στις συγκρούσεις και στις ταξικές διαφορές. Απέτυχαν να χαράξουν στρατηγική παρα-σύροντας και τους άλλους στην ήπια αντιµετώπιση του ισλαµικού εξτρεµισµού.
Γι’ αυτό τώρα είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ άλλοτε, µία κοινή στρατηγική, µία συµφωνία ει δυνατόν µε τους εξτρεµιστές. Γιατί διαφορετικά θα έχουµε ρατσιστικές εκδηλώσεις και εξτρεµιστικές πολιτικές συσπειρώσεις και πρώτα απ’ όλα θα το πληρώσουν αυτοί οι άµοιροι µετανάστες που διακινδυνεύουν τα πάντα για µια καλύτερη ζωή στη ∆ύση.
Ας µην ξεχνάµε ότι και εµείς είµασταν κάποτε µετανάστες, ποτέ όµως δεν θελήσαµε την καταστροφή της χώρας της υποδοχής µας.
Τα αριστερά κόµµατα ενδιαφέρονται κυρίως για τη στήριξη και τις ψήφους όλων των φτωχών και κατατρεγµένων, όλων των χωρίς χαρτιά, χωρίς στέγη, χωρίς νόµο. Ενώ τα κεντροδεξιά ενδιαφέρονται κυρίως για την οικονοµική συνεισφορά των ξένων µεταναστών. Πράγµατι αυτή η συνεισφορά δεν είναι αµελητέα. Αλλά και οι ψήφοι είναι υπολογίσιµες.
Το πρόβληµα όµως δεν είναι µόνο οικονοµικό. Είναι κοινωνικό και ηθικοπολιτικό. Σχετίζεται µε την ποιότητα της ζωής.
Το γεγονός ότι οι µετανάστες µπορούν να αποβούν ωφέλιµοι στην κοινωνία είναι γεγονός, αλλά ό,τι ωφελεί την οικονοµία δεν βελτιώνει πάντα την ποιότητα ζωής. Πέραν των προβληµάτων που έχει η ∆ύση µε τον Ισλαµισµό, τα προβλήµατα οξύ-νονται περεταίρω µε τις διαµάχες µεταξύ τους. Oι οποίες έχουν και επιπτώσεις σε εµάς. Πρόσφατα είχαµε επίσηµη ρήξη µεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν.
Ήδη το 2016 µπήκε άσχηµα. Αρκετές γυναίκες στη Γερµανία καταγγέλλουν ότι παρενοχλήθηκαν από µετανάστες. Φαίνεται κάπως περίεργο. Αλλά εν πάση περι-πτώσει εξήγειρε κυρίως τους Γερµανούς εξτρεµιστές.
Η 13η Νοεµβρίου στο Παρίσι ήταν η 11η Σεπτεµβρίου της Ευρώπης. Αυτό έχει αλλάξει την Ευρώπη και θα την επηρεάζει για πολύ καιρό. Μπορεί οι φανατικοί ισλαµιστές να πέτυχαν για λίγο τον σκοπό τους, να σκοτώσουν τόσους ανθρώπους άµαχους και να µας κάνουν να φοβόµαστε και ίσως να αλλάξουµε τρόπο συµπεριφοράς και σκέψης. Αλλά όταν ο Πύργος του Άιφελ µετατράπηκε σε σύµβολο ειρήνης και σύσσωµος ο ∆υτικός κόσµος ανέκτησε το χαµένο θάρρος, ο κόσµος άλλαξε στην Ευρώπη από εκείνη την ηµέρα.
Φύγαµε από την απάθεια και αφυπνιστήκαµε. Ας ελπίσουµε ότι τα περαιτέρω γεγονότα θα αντιµετωπιστούν µε λογικό τρόπο. ∆εν είναι µικρό πράγµα ότι 1,000,000 άνθρωποι και 50 ηγέτες κρατών συγκεντρώθηκαν στο Παρίσι σε µία καταρχήν συµβολική κίνηση. Και λέω καταρχήν µε την ελπίδα ότι αυτό θα προσγειώσει τους εξτρεµιστές ισλαµιστές για να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Σήµερα σε αρκετές πόλεις της Ευρώπης οι µουσουλµάνοι υπερβαίνουν το 10% όπως η Μασσαλία 35%, Bradford 30,9% , Άµστερνταµ 24% και Στοκχόλµη 20%. Πρόσφατα είδα µία φωτογραφία µιας πόλης µε το ερώτηµα ποια αραβική πόλη είναι αυτή; Σε ένα ολόκληρο πλατύ δρόµο µουσουλµάνοι προσεύχονταν γονυπετείς. Σε ανάποδη γραφή διάβαζε κανείς Μασσαλία.
Στην πραγµατικότητα, όλα τα κράτη µε µουσουλµανικό πληθυσµό χωρίς καµία εξαίρεση είναι µουσουλµανικής φύσε-ως. Αυτό που διαφέρει είναι η έντασης. Όπου η ένταση είναι µεγάλη καλό είναι να τα ονοµάζουµε ισλαµικά. Ενώ τα υπόλοιπα ας τα ονοµάσουµε µουσουλµανικά.
Oύτε τα µουσουλµανικά είναι κοσµικά έχουν όµως ενσωµατώσει χάρη στη δυτική επιρροή κάποια κοσµικά στοιχεία. Σε συντεταγµένο επίπεδο τουλάχιστον. Ισλαµικά κράτη είναι σήµερα, η Σαουδική Αραβία, η Λιβύη, το Σουδάν, το Μαρόκο, το Ιράν και το Αφγανιστάν των Ταλιµπάν. Το Μαρόκο, η Αλγερία, η Τυνησία και η Αίγυπτος είναι λιγότερο ισλαµικά.
Η κατάσταση µε την αποκαλούµενη Αραβική άνοιξη είναι πάρα πολύ ρευστή.
Ένας εκ των δύο µεγάλων στόχων των τζιχαντιστών είναι οι µουσουλµάνοι χαµηλής εντάσεως να γίνουν υψηλής εντάσεως.
Σύµφωνα µε την οπτική των Liberal µουσουλµάνων η πλειοψηφία τους επιθυµεί κάποια µορφή ∆ηµοκρατίας. Αλλά αυτό δεν ισχύει. Προς το παρόν απόλυτα. Φαίνεται ότι η επιθυµία για δηµοκρατία δεν είναι ούτε έµφυτη ούτε αυτονόητη για αυτούς. Μπορούµε να συµπληρώσουµε τον παραπάνω πίνακα χώρες ευάλωτες στον ισλα-µισµό, είναι το Πακιστάν το Μπαγκλαντές - η πατρίδα της µουσουλµανικής Ινδίας και η Ινδονησία. Η Ινδονησία λόγω και της µακράς αποστάσεώς της από την κοιτίδα του Ισλαµισµού έχει θεσπίσει ένα εκλεπτικιστικό Ισλάµ που επιτρέπει περιθώρια κινήσεων.
Το Ιράν παραµένει κράτος µε Ισλαµικό σύνταγµα που εκτός που εφαρµόζει τη Σαρία, µισεί τη ∆ύση µε πάθος. Το οποίο όµως σιγά σιγά εξασθενεί.
Στην Υεµένη, στην Αλγερία και στην Αίγυπτο παρατηρείται έξαρση του φονταµε-νταλισµού.
Τα κηρύγµατα προσελκύσεων των µουσουλµάνων αναφέρουν ότι οι µουσουλµά-νοι ήταν το καλύτερο έθνος του κόσµου. Όσο εφάρµοζαν τη Σαρία. Όσο ακολου-θούσαν τον δρόµο του Αλλάχ. Και έχασαν την υπεροχή τους, επειδή δέχτηκαν δυτικές επιδράσεις. Γι’ αυτό πρέπει το Ισλάµ να εξαγνιστεί από τη ∆υτική µόλυνση και τη διαφθορά. Πρέπει να τονιστεί και πάλι το πρωταρχικό ένστικτο η µαχητική φύση του ισλαµισµού.
. O ιερός πόλεµος η Τζιχάντ είναι σύµφυτος στο Ισλάµ. Το οποίο γεννήθηκε ως οικουµενική πίστη ένοπλο και πολεµικό.
Σήµερα οι περισσότερες θρησκείες διαδίδονται µέσω ιεραποστολικού προσηλυτι-σµού όχι όµως το Ισλάµ. Στο ισλαµικό όραµα ο κόσµος διαιρείται ανάµεσα στη χώρα του Ισλάµ και στη γη, όπου ο πιστός πρέπει να καθυποταχθεί στην πίστη µέσω του ιερού πολέµου.
Ανησυχητικό είναι ότι σύµφωνα µε µία δηµοσκόπηση του ICM Research του 2006 το 20% των Βρετανών µουσουλµάνων αισθάνονται συµπάθεια για τα ‘συναισθήµα-τα’ και τα κίνητρα των βοµβιστών στον υπόγειο σιδηρόδροµο του Λονδίνου ενώ άλλες δηµοσκοπήσεις από το NOP Research ένας στους τέσσερις Βρετανούς µου-σουλµάνους χαρακτήριζαν τις επιθέσεις δικαιολογηµένες και αναµενόµενες.
Θα ήθελα να υπενθυµίσω ειδικά στους «φίλους µου» µε αριστερό προσανατολισµό ότι µερικοί από αυτούς δεν καταδίκαζαν και έβλεπαν µε κάποια συµπάθεια τη 17 του Νοέµβρη…
Το 2007 σε έρευνα του New Research Centre σχετικά µε το αν είναι δικαιολογηµέ-νες οι βοµβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας και άλλες µορφές βίας εναντίον αµάχων µε σκοπό την προάσπιση του Ισλάµ, 36% των µουσουλµάνων της Γαλλίας, 30% των µουσουλµάνων της Βρετανίας, 31% των µουσουλµάνων στην Ισπανία και λιγότερο από 19% των µουσουλµάνων στη Γερµανία πίστευαν ότι είναι δικαιολογηµένες υπό όρους.
Άλλες δηµοσκοπήσεις δείχνουν ότι υπολογίσιµα ποσοστά µουσουλµάνων στη ∆ύση επιθυµούν τη θέσπιση της Σαρία ως επίσηµο νόµο, 35% στον Καναδά και 33% στη Βρετανία. Και ότι περίπου 80% των τζαµιών στις ΗΠΑ ελέγχονται από εξτρεµι-στές, το παραδέχονται και οι ίδιοι.
Σε ποιο βαθµό µπορεί να είναι ανοιχτή µια ανοιχτή κοινωνία; Όσο το επιτρέπει η ιδέα της πλουραλιστικής κοινότητας και συνεπώς της κοινότητας στους κόλπους της οποίας τα διάφορα στοιχεία και οι διαφορές που γίνονται σεβαστές µε αµοιβαίο τρόπο και κάνουν αµοιβαίους συµβιβασµούς ωστόσο ο πλουραλισµός δεν πρέπει να είναι απεριόριστος.
Ενδιαφέρον είναι ότι στη µουσουλµανική µειονότητα στη Θράκη σε ένα κράτος της Ευρωπαϊκής ένωσης ισχύει η Σαρία. Πράγµα το οποίο ευνοεί τους φονταµενταλιστές που προσηλυτίζουν µέλη τα οποία τα αποµονώνονται από την ευρύτερη κοινωνία και γίνονται ευάλωτα στα δόγµατα.
Ένα σοβαρό πρόβληµα που θα αντιµετωπίσει πιο έντονα η Ευρώπη και που αυξάνει τα ποσοστά των µουσουλµάνων είναι πέραν του ίδιου του προσφυγικού, και η ραγδαία αναπαραγωγή τους. Που αν πάει έτσι ή την αφήσουµε να πάει έτσι σε ένα όχι µεγάλο χρονικό διάστηµα θα έχουν την πλειοψηφία στην Ευρώπη.
Τελειώνοντας αυτό το άρθρο, είδα στην τηλεόραση τα τελευταία γεγονότα της Κωνσταντινούπολης τα οποία είναι συγκλονιστικά. O κίνδυνος έρχεται και στη γειτονιά µας γιατί υπάρχει παράνοια που δε µπορεί να εκτιµηθεί. Ας ελπίσουµε ότι η αστάθεια που θα δηµιουργηθεί τουλάχιστον στον τουρισµό στην Τουρκία και γενικά στη χώρα δε θα είναι πάλι ένα έναυσµα για Ελληνοτουρκικές προστριβές.
