Έχω γράψει και στο παρελθόν, αλλά σκέφτηκα να ξαναγράψω πάλι κάτι µιας και είναι σηµαντικό και επίκαιρο. Επιγραµµατικά για την κρίση θα ήθελα να πω ή να επισηµάνω ορισµένα πράγµατα:
Μια οικογένεια ή µια επιχείρηση χρεοκοπεί όταν ξοδεύει παραπάνω από όσα βγάζει και όταν δουλεύει σποραδικά και απρογραµµάτιστα.
Το πρόβληµά µας είναι καθολικό. Αφορά όλους και όλοι πρέπει να συµβάλλουµε µε τον τρόπο µας.
Ζούσαµε τα τελευταία τριάντα χρόνια πάνω από τις δυνάµεις µας µε πρώτο το σπάταλο και απρογραµµάτιστο κράτος. Αρχίσαµε µετά από την κατοχή να φοράµε παπούτσια στα 12 χρόνια µας και τώρα αρκετά παιδιά δεν φοράνε τίποτα αν δεν είναι φίρµα…
∆ιανύαµε µε τα πόδια µεγάλες αποστάσεις και τώρα πολλές οικογένειες έχουν 2 και 3 αυτοκίνητα. Και µερικά jet set παιδιά δεν έχουν µπει ακόµα σε λεωφορείο… Έλληνες στις δύσκολες δουλειές δεν πάνε, γιατί έχουµε τους αλλοδαπούς
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι συνταξιούχοι ακόµα και από τα σαράντα τους και παίρνουν συντάξεις διαφόρων ειδών, πολλές φορές χωρίς σηµαντικά κριτήρια.
Τώρα η κατάσταση έχει αλλάξει και πρέπει να αλλάξουµε συνήθειες µε το µαλακό, γιατί αν δεν το κάνουµε θα αναγκαστούµε να ακολουθήσουµε το δύσκολο δρόµο (thehardway).
Έχουµε χάσει την αυτοπεποίθησή µας σαν λαός γενικά και πρέπει πάση θυσία να την ανακτήσουµε.
Σαν λαός έχουµε περάσει πολλά και έχουµε επιβιώσει, γιατί όχι και τώρα. Χρειαζόµαστε σύµπνοια, συνεννόηση και δουλειά.
∆εν είµαστε χαµένοι, έχουµε το DNA και τα guts να επιβιώσουµε και να επανέλθουµε ισχυρότεροι.
∆εν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν πολιτικοί που εργάζονται σκληρά για να βγάλουν την χώρα από την κρίση. Τα πράγµατα είναι όµως πολύπλοκα ειδικά σε µια ∆ηµοκρατία. Όποιος νοµίζει ότι έχει άλλες συγκεκριµένες λύσεις ας τις πει ξεκάθαρα. Γιατί, όποιος είναι απ’ έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρει.. Γίνεται µια προσπάθεια έστω και επιβεβληµένη και παίρνονται αποφάσεις που δεν θα µπορούσε κανείς να τις περάσει αν δεν επιβάλλονταν. Σίγουρα έγιναν και λάθη, αλλά χωρίς λάθη δεν γίνεται τίποτα.
Πρέπει όλοι µαζί να συναινέσουµε σε µια πορεία που να έχει την ανάπτυξη σαν κύριο χαρακτηριστικό, έξω από τα κοµµατικά. Πρώτα η πατρίδα.
Έχουµε αρκετή ακίνητη περιουσία, αλλά πρέπει να την διαθέσουµε σταδιακά και εάν είναι δυνατόν σε λογικές τιµές. Αυτό βέβαια είναι κάπως δύσκολο γιατί η αγορά -ελληνική και ξένηδεν διαθέτει χρήµα τώρα, ειδικά για την Ελλάδα, αφού κερδοσκοπεί σε βάρος της.
Επαναλαµβάνω ότι εκτός από την ακίνητη περιουσία έχουµε τη Ναυτιλία και τον Τουρισµό σαν µοχλό ανάπτυξης αλλά και επιτυχηµένες επιχειρήσεις, πάνω από 550 µε κέρδη πάνω από 6 εκατοµµύρια ευρώ ετησίως. Ακόµα υπάρχουν επιτυχηµένες επιχειρήσεις και στις νέες τεχνολογίες που εξάγουν 1,2 δισεκατοµµύρια ευρώ το χρόνο, αλλά και πολλές άλλες που θα µπορούσαν να βοηθήσουν τη χώρα τουλάχιστον ως προς το σκέλος της ανάπτυξης.
Πρέπει να βρεθεί µια πλατφόρµα εθνικής συνεννόησης το συντοµότερο και να γκρεµίσουµε τα εµπόδια που έχτισε το πελατειακό καθεστώς, που πνίγουν την υγιή ανάπτυξη.
Επίσης, πρέπει σύντοµα να ανατρέψουµε την πλάστιγγα και να παραγάγουµε πρωτογενές πλεόνασµα για να καλύψουµε έστω και ένα µικρό µέρος του χρέους, για να µας εµπιστευτούν οι αγορές και να πέσουν τα spreads.
Το χειρότερο που µπορεί να συµβεί σε άτοµο είναι η πτώχευση, κατά την οποία µπορεί να χάσει τα πάντα και πολλές φορές ακόµα τους φίλους αλλά και τη γυναίκα του… Το ίδιο ακριβώς συµβαίνει και µε το κράτος.
Φοβάµαι ότι πολλοί γραφικοί κουλτουριάρηδες είναι εκτός πραγµατικότητας, όταν διαβάζεις π.χ. «και τι έγινε αν πτωχεύσουµε»;
Ήρθε η ώρα να πάρουµε µολύβι και χαρτί και να καταµετρήσουµε τα έσοδα και τα έξοδα στο «µπακαλοτεύτερο», που έλεγαν και οι παλιοί, για να δούµε τι δεν κάναµε σωστά ή τουλάχιστον να διορθώσουµε αυτά που δεν έκαναν οι κυβερνήσεις λόγω καρέκλας. Το ίδιο πρέπει να συµβεί και σε µας σαν άτοµα.
Πρέπει να απαλλαγούµε από τις κατεστηµένες νοοτροπίες του εύκολου χρήµατος και τη δαιµονοποίηση του επιχειρείν και τα ταµπού εναντίον της επιχείρησης, που εισήχθησαν µετά το 1980. Υπάρχει όµως υλικός πλούτος στη χώρα και δεν εννοώ µόνο την ακίνητη περιουσία, τον ορυκτό πλούτο κ.α., αλλά και τις δυνατότητές µας σαν Έλληνες. ∆εν υπάρχουν όµως λεφτά… Oι εταιρείες πλέον λένε «τα assetsµας είναι οι άνθρωποι», το ίδιο ισχύει και για τα κράτη.
Χρειαζόµαστε να ανακτήσουµε την αυτοπεποίθησή µας για να βρούµε νέους τρόπους απασχόλησης και σε αυτό µπορούν να βοηθήσουν οι επιτυχηµένοι επιχειρηµατίες του εσωτερικού και του εξωτερικού, ακόµα και να µπουν µέσα στην κυβέρνηση.
Ήδη έχουµε αύξηση των εξαγωγών (σηµαντική 40%) και ο τουρισµός µας, «η ατµοµηχανή µας», δείχνει θετικά σηµάδια. Καλό για την ανάκτηση της αυτοπεποίθησης και για το µεράκι του επιχειρείν.
∆ιάβασα ένα ποίηµα του Χιώτη σατυρικού ποιητή Σουρή, το οποίο είναι επίκαιρο, γι’ αυτό µείωσα το µέγεθος του άρθρου για να το συµπεριλάβω.
Τέλος, να σταµατήσουµε τις υπερβολές και την παραφιλολογία και το µηδενισµό που είναι ίδιον του χαρακτήρα µας, όπως αποδεικνύεται από το ποίηµα του Σουρή. Σίγουρα τότε τα πράγµατα δεν ήταν έτσι όπως τα περιγράφει. Υπερβάλλει και αυτός, γιατί αυτοί οι άνθρωποι ανέτρεψαν µια αυτοκρατορία από το τίποτα.
O Σουρής εκείνα τα χρόνια που δεν υπήρχε τηλεόραση κλπ, πήγαινε και έκανε παρέα στο βασιλικό ζεύγος στα ανάκτορα. Η βασίλισσα τον ψιλοφλέρταρε και σε µια στιγµή στο γεύµα λέει χαριτολογώντας και µιλώντας αλληγορικά ότι πολλά πράγµατα στην εποχή µας θέλουν αλάτι, εννοώντας τα ποιήµατα του Σουρή. Μετά από το δείπνο έφεραν σταφύλια στο τραπέζι και τις λέει αλληγορικά ο Σουρής, .
Αν ο Σουρής ζούσε τώρα θα έγραφε για την καµαριέρα του Στρος Καν, ότι «δεν έστρωσε καν…».
∆ιασκεδάστε το, όµως…
Ποιός είδε κράτος λιγοστό σ' όλη τη γη µοναδικό, εκατό να εξοδεύει και πενήντα να µαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς, νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς, ταµείο δίχως χρήµατα και δόξης τόσα µνήµατα;
Να 'χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά, κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ' αυτή τη γη µασκαρευτήκαν ονείρατα, ελπίδες και σκοποί, οι µούρες µας µουτσούνες εγινήκαν δεν ξέροµε τί λέγεται ντροπή !
Σπαθί αντίληψη, µυαλό ξεφτέρι, κάτι µισόµαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού συγχρόνως µπούφος και αλεπού!
Θέλει ακόµα -κι αυτό είναι ωραίο να παριστάνει τον Ευρωπαίο. Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι !
Σουλούπι, µπόϊ, µικροµεσαίο, ύφος του γόη, ψευτοµοιραίο. Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο µαγκούφης, λίγο µουρντάρης !
Και ψωµοτύρι και για καφέ το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ». Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας !
∆υστυχία σου, Ελλάς, µε τα τέκνα που γεννάς ! Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
