Το θέµα το ακούµε πλέον από πολλούς: ε τι χώρα θέλουµε να ζήσουµε;
Καθηµερινά ακούµε στις ειδήσεις και όλοι επισηµαίνουν την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα, σχεδόν κανείς όµως δεν θέλει να χάσει τα κεκτηµένα του ή να αλλάξει την ζωή του.
Σίγουρα όταν η κρίση χτυπάει την δική σου την πόρτα και ακουµπά την οικογένεια σου, δεν διαβάζεις για τον πόλεµο που γίνεται έξω από το σπίτι σου αλλά βρίσκεσαι µέσα στον πόλεµο και παλεύεις να κερδίσεις την κάθε µάχη καθηµερινά.
Το θέµα είναι σοβαρό, ειδικά όταν έχει χτυπήσει εσένα. Είναι σαν την ασθένεια, άλλο να την έχει κάποιος άλλος και άλλο εσύ.
Λογικό είναι να χάσεις την ψυχραιµία σου, το θάρρος σου, τον ορθολογισµό σου και να έχεις το σύνδροµο, που λένε οι ψυχολόγοι, του µαύρου πίνακα. Που βλέπεις τον µαύρο πίνακα χωρίς καµία χαραµάδα που να σου επιτρέπει να δεις αν υπάρχει πίσω του φως και φυσικά όλα τα της ανάπτυξης. Όλο αυτό έχει προέκταση και στην κοινωνία, η οποία και αυτή παθαίνει οµαδικά το σύνδροµο του µαύρου πίνακα.
Γιατρικό στα φαινόµενα αυτά είναι το ρητό που λέει ότι «εκεί που πας να ακουµπήσεις τη δυστυχία σου τελικά την παίρνεις πίσω γιατί βρίσκεις µια χειρότερη»…
Η κρίση δεν είναι µόνο οικονοµική είναι και κρίση κουλτούρας, κρίση υπερβολών, κρίση λάθους ενηµέρωσης, κρίση που χρησιµοποιείτε ακόρεστα από τον λαϊκισµό και την ψηφοθηρία.
Βλέπεις σοβαρούς δηµοσιογράφους να λαϊκίζουν µόνο και µόνο για την ακροαµατι κότητα. Υπάρχει µεταξύ τους ανταγωνισµός για το ποιος λαϊκιστής δηµοσιογράφος θα πει τα πράγµατα πιο τραγικά. Υπάρχουν βέβαια και σοβαροί, όπως ο Ανδρέας ∆ρυµιώτης (Καθηµερινή), προσγειωµένος άνθρωπος κατά την γνώµη µου, από τον οποίο και δανείζοµαι µερικά γραφτά του.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουµε ότι δεν µπορούµε να τα έχουµε όλα και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Την πίτα για να την µοιράσεις πρέπει πρώτα να την φτιάξεις.
Πρόσφατα άκουσα την κίνηση ορισµένων πολιτών της Χίου, να φωνάζουν και να µην θέλουν Αιολικά Πάρκα στην βόρεια Χίο (που είναι άγρια και φτωχή περιοχή γεµάτη πετρώδη βουνά και άγρια φύση, ενώ το νότιο κοµµάτι (της µαστίχας) είναι καταπράσινο), γιατί πιστεύουν ότι θα χαλάσει το περιβάλλον… Σίγουρα δεν θα οµορφύνει το περιβάλλον µε τις ανεµογεννήτριες αλλά αν είσαι ενεργειακός και παίρνεις δωρεάν ρεύµα και θέρµανση από τον αέρα σίγουρα θα τις δεις µε άλλο µάτι…
Λένε ακόµη οι Χιώτες ότι τα κέρδη από τα Αιολικά Πάρκα θα τα πάρουν οι πολυεθνικές και δεν θα µείνει τίποτα στο νησί. Κάνουν λανθασµένους υπολογισµούς διότι µεγάλο µέρος της κατασκευής θα γίνει από προστιθέµενη ελληνική αξία π.χ. βάσεις, σκελετός, εγκαταστάσεις και η µακροχρόνια συντήρηση. Έπειτα όταν φτιάχνεις κάτι σε ξένο οικόπεδο στο τέλος το «κτίσµα» περνάει στην κατοχή του οικοπεδούχου. Άλλη θεωρία είναι ότι τα φωτοβολταϊκά εµποδίζουν τον ήλιο να διεισδύσει και καταστρέφουν το υπέδαφος… Το κράτος όµως εισπράττει από την αρχή µέχρι το τέλος…
∆εν πρέπει να βλέπουµε µόνο την αλλαγή του περιβάλλοντος αλλά και τα οφέλη του συνόλου. Πρέπει να βλέπουµε, το δάσος και όχι το δέντρο. Την θαλπωρή της ζεστασιάς από το ρεύµα που προέρχεται από τον αέρα και τον ήλιο και όχι από το πετρέλαιο ή τον λιγνίτη που συνεχώς ρυπαίνουν το περιβάλλον… Επίσης και τα άλλα θετικά, π.χ. την δηµιουργία νέων θέσεων εργασίας.
∆εν υπάρχει έργο αναπτυξιακό που να µην εναντιώνονται οι τοπικές αρχές. Αγώνας, επιτροπές, κοµµατικοί µε νοοτροπίες της εποχής του Μαρξ και όλοι σύσσωµοι προσπαθούν να το εµποδίσουν, όπως έκαναν οι άγγλοι πολίτες όταν πρωτοβγήκαν οι ραπτοµηχανές.
Η απόψεις ότι µια επένδυση στην περιοχή σου θα καταστρέψει το περιβάλλον, είναι λανθασµένες απόψεις. Χωρίς ωστόσο να µην παραδεχόµαστε ότι υπερβολές διάχυτες, χωρίς µοντέρνες ιδέες αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναµικού και κεφαλαίων και χωρίς να λαµβάνονται υπόψη οι διατάξεις που προστατεύουν το περιβάλλον µε ελλειπείς επιστηµονικές τεκµηριώσεις, είναι καταστρεπτικές.
Λέµε µεγαλοστοµίες, «έχουµε αρκετό πλούτο, έχουµε ανέµους, έχουµε ήλιο, έχουµε πετρέλαια», θα δείτε τι θα γίνει όταν αρχίσουν οι γεωτρήσεις και συµπέσουν σε κάποιο χωριό. Θεέ και φύλαγε… Τροφή µεγάλη για τους κουλτουριάρηδες, ακτιβιστές και κουκουλοφόρους…
∆ιάβασα για το αέριο που βγαίνει στην Αµερική µε την µοντέρνα µέθοδο από τους σχιστόλιθους (Shale Gas). Oι άνθρωποι εκεί έχουν κάνει γεωτρήσεις ακόµα και µέσα σε κήπους σπιτιών!
Παρότι η µέθοδος αυτή είναι πολύ βρώµικη, γιατί βγαίνουν στο περιβάλλον βρώµικα νερά, και αλλάζει την όψη του χωριού και τη ζωή των κατοίκων, οι άνθρωποι βλέπουν τις ωφέλειες, που µαλακώνουν την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Στην σηµερινή Κίνα µετακινούνται ολόκληρα χωριά για να κτιστούν εργοστάσια, όπως για να κατασκευαστεί ένα µεγάλο φράγµα µεγάλου ποταµού που µετακινήθηκαν εκατοµµύρια άνθρωποι οι οποίοι και θα ωφελούνται πολλαπλάσια για πολλά χρόνια.
Φανταστείτε τι θα γινόταν σήµερα, µε το επίκαιρο χόµπι του ακτιβισµού και των κουκουλοφόρων, για το έργο της λίµνης Πλαστήρα που είναι τώρα οικολογικό πάρκο και έχουµε φθηνό ηλεκτρισµό από το νερό της. Ή την κατασκευή της Αττικής Oδού που φύτευαν οι οικολόγοι δέντρα µέσα στο εργοτάξιο… Αν δεν γινόταν αυτά τα δύο έργα, θα είχαµε σήµερα κεριά και µποτιλιαρίσµατα…
Τελικά ποιοι είναι οι οικολόγοι και πια σχολή τους βγάζει; Αυτοί που εγώ, τουλάχιστον, έχω γνωρίσει είναι θεωρητικοί κουλτουριάρηδες οι περισσότεροι, µε σοσιαλιστικές θεωρητικές ιδέες, µε ελάχιστα χρόνια πραγµατικής δουλειάς, ιδεολόγοι ως επί το πλείστον, και απροσάρµοστοι προς τη σηµερινή πραγµατικότητα.
Επενδύσεις χωρίς ρίσκο για το περιβάλλον δεν υπάρχουν, όπως αυτό της µεγάλης οικολογικής καταστροφής της BP στο Τέξας. Όµως αποζηµιώθηκαν και η πολιτεία και οι κάτοικοι µε σεβαστά ποσά, δεν βγήκαν όµως στους δρόµους, να πουν όχι περαιτέρω γεωτρήσεις…
Βλέπετε τι γίνεται µε τα ορυχεία χρυσού. Όλοι οι «ψηφοθηρικοί δήµαρχοι, παράγοντες, ψευτοκουλτουριάρηδες» που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, όλοι είναι έτοιµοι για πορείες διαµαρτυρίας… Κανείς όµως δεν αναφέρει τα οφέλη από το έργο.
Κύριοι, δεν µπορούν να γίνουν επενδύσεις χωρίς να πειραχτεί το περιβάλλον, πάρτε το χαµπάρι, θα προκύψουν και επιπτώσεις.
Η µοντέρνα τεχνολογία και οι διάφορες διεθνείς προδιαγραφές θέτουν όρια τα οποία είναι µελετηµένα και προστατευτικά, π.χ. ορυχεία χρυσού υπάρχουν σε πολλές χώρες, αυτό που πρέπει να προσέξουν οι τοπικοί άρχοντες είναι να τηρηθούν οι κανονισµοί προστασίας του περιβάλλοντος. Τα τελευταία 30 χρόνια υπάρχει µία διάχυτη νοοτροπία της δαιµονοποιήσεως του κέρδους. Oι επιχειρηµατίες, εφοπλιστές, έµποροι, µεταφορείς, logisticsκαι όλοι κατά την πλειοψηφία των Ελλήνων είναι κοµπιναδόροι, δεν µπορούµε να τους βάζουµε στον ίδιο ντορβά όλους.
Για να κάνεις επιχείρηση στην Ελλάδα είναι σαν το ταξίδι του Oδυσσέα για την Ιθάκη. Ασφυκτική γραφειοκρατία, δυσπιστία, µέρος του προβλήµατος είναι η νοοτροπία των τελευταίων 30 ετών των ανθρώπων που είναι γεµάτοι καχυποψία έναντι του επιχειρηµατικού κόσµου και µε την δηµόσια διοίκηση να έχει τα πρωτεία σε αυτήν την δυσπιστία.
Όλη αυτή η νοοτροπία και γραφειοκρατία έχει κάνει την Ελλάδα ουραγό χώρα για επενδύσεις. Φυσικά ένα µεγάλος µέρος του επιχειρηµατικού κόσµου πήρε λάθος δρόµο µε αποτέλεσµα να εµφανιστεί το φαινόµενο της κακής διαχείρισης και προσωρινής ευηµερίας ορισµένων επιχειρηµατιών και η επιχείρηση να βουλιάζει.
Όµως στη µακρόχρονη επιχειρηµατική µου δραστηριότητα δεν είδα κανέναν τέτοιον µακροπρόθεσµα να ευηµερεί, γιατί έχουν αυτή την αρρωστηµένη νοοτροπία, αυτοί είναι άρρωστοι και µάλιστα ορισµένοι έφυγαν στο εξωτερικό και τους έκαναν τα εισιτήρια για να γυρίσουν πίσω.
Oι Τούρκοι φτιάχνουν ένα µεγάλο φράγµα στον ποταµό Τίγρη και ολόκληρα χωριά θα αφανιστούν και όµως γίνονται για το καλό του συνόλου και αυτό είναι ευθύνη της κεντρικής κυβέρνησης που πρέπει να εξετάσει αν το έργο συµφέρει το σύνολο και να ανταµείψει τους θιγόµενους χωρίς υπερβολές, γιατί µία µάστιγα, συν τοις άλλοις που δεν έχουν γίνει τόσα πολλά έργα υποδοµής, είναι οι κοµπίνες υπερτιµολόγησης των απαλλοτριώσεων που πληρώνονται ή πληρώνονταν σε υπέρογκα ποσά. Για αυτό τα έργα αργούν ή δε γίνονται και πολλές φορές υπερβαίνουν το κόστος του έγου.
Άκουσα για έναν επιχειρηµατία που είχε συνάψει δάνειο µε τράπεζα για ένα Αιολικό Πάρκο 50Mw (όσο χρειάζεται ολόκληρη η Χίος) και που καθυστέρησε την κατασκευή του έργου επειδή η καλόγριες του κοντινού µοναστηριού έκαναν προσφυγή στο Συµβούλιο Επικρατείας επειδή ο θόρυβος των ανεµογεννητριών θα εµπόδιζε την προσευχή τους. Το έργο δεν έγινε, γιατί το δάνειο της τράπεζας είχε καταλυτική ηµεροµηνία, δηλαδή η τράπεζα δεσµεύει τα χρήµατα του δανείου για λίγο χρόνο και δεν µπορεί να περιµένει την απόφαση του Σ.Ε. Η γραφειοκρατία έφαγε αυτό το έργο καθώς και πολλά άλλα, και βέβαια το ενδιαφέρον του επιχειρηµατία για περαιτέρω επενδύσεις στην Ελλάδα.
Καλά εδώ συµβαίνει κάτι το οξύµωρο…
Σε όποιο µέρος του κόσµου και να πας και ενδιαφέρεσαι να επενδύσεις σου κάνουν τεµενάδες και σου στρώνουν χαλιά. Εδώ πρώτα θα σου πουν ότι είσαι λαµόγιο, γιατί έχουν δαιµονοποιήσει το κέρδος, έχουν ισοπεδώσει όλους τους επιχειρηµατίες, εφοπλιστές, καπετάνιους, τεχνοκράτες, τραπεζικούς και τους θεωρούν λαµόγια. Με τι ενδιαφέρον, λοιπόν, όπως έγραψα πριν, το υγειές κοµµάτι αυτών των ανθρώπων θα κάνουν επενδύσεις, και αν αυτοί δεν επενδύσουν πως θα έρθει η ανάπτυξη;
Άρα λοιπόν - Τι θέλουµε;
Θέλουµε µία χώρα µε ωραίο περιβάλλον, ήλιο, θάλασσα, νησιά ακατοίκητα που θα ζουν µόνο από τον τουρισµό; Ωραίο θα ήταν!
Αλλά ο τουρισµός µόνος του δεν µπορεί να µας ζήσει, τα παιδιά µας πως θα ζήσουν;
Ανάπτυξη ή Μιζέρια; ∆ουλειά στον τόπο µας ή ξενιτιά;
Ή θα βάλουµε νερό στο κρασί µας και θα δεχτούµε υποχωρήσεις για το καλό του συνόλου ή θα έχουµε συνεχή ύφεση και θα φτάσουµε ακόµη πιο γρήγορα στα σκαλοπάτια της φτώχιας.
Ακούσατε κανένα έργο να το ενέκρινε η εκάστοτε αντιπολίτευση; (π.χ. COSCO, Oρυχεία χρυσού, οργάνωση λιµένων, αποκρατικοποιήσεις, αξιοποίησης των νησιών και των βραχονησίδων;). Π.χ. ωραίο είναι να το βλέπει κανείς το νησάκι. Αν όµως στα 3.000 νησάκια της χώρας µας αφήσει κανείς, σε κάποιο απ' αυτά, τα 200 στρέµµατα να χτιστούν δεν θα χαλάσει τόσο πολύ το περιβάλλον… Τι είναι πιο ωραίο να βλέπεις µια βραχονησίδα στην άγρια φύση ή να βλέπεις µια βραχονησίδα από την οποία ζουν 20-30 οικογένειες, εισπράττει το κράτος φόρους και το παιδί σου µπορεί να δουλέψει εκεί; Άρα θα πρέπει να δούµε και τα οφέλη του συνόλου - π.χ. πως θα πληρωθεί η σύνταξή σου… Βέβαια αν είµασταν στην Νορβηγία, µε το πετρέλαιο, θα έλεγα κι εγώ αφήστε τα έτσι, γιατί ζούµε καλά, τα παιδιά µας έχουν δουλειά, το κράτος έχει κάνει fund και τοποθετεί µέρος των εισπράξεων από τα πετρέλαια για τις επόµενες γενιές. Γιατί λοιπόν να χαλάσουµε το περιβάλλον… εδώ στην Ελλάδα όµως είναι διαφορετικά τα πράγµατα. Αλλά και οι Σκανδιναβικές χώρες, απ’ ότι γνωρίζω, έχουν ορυχεία χρυσού και σίγουρα δεν αφήνουν άθικτο το περιβάλλον, όµως οι άνθρωποι εκεί το βλέπουν διαφορετικά. Άλλωστε η τεχνολογία είναι τόσο εξελιγµένη και οι προδιαγραφές που υπάρχουν απαιτούν σχεδόν τίποτα βλαβερό να µην υπάρχει στο περιβάλλον, ειδικά στις µοντέρνες επενδύσεις.
Καλώς ή κακώς ζούµε σε µια καπιταλιστική κοινωνία (εκτός από Κούβα και Βόρεια Κορέα που δίνουν και παίρνουν τα κουπόνια για φαγητό) και πρέπει να προσαρµοστούµε. Το λέω για τις δύο τελευταίες γενιές που έζησαν την ευηµερία του καπιταλισµού, που αυτές ακτός από την δαιµονοποίηση του κέρδους χρησιµοποίησαν ανορθόδοξες αρχές µε τα χρηµατοοικονοµικά παιχνίδια του εύκολου κέρδους (HedgeFundsκλπ). Αυτά τελείωσαν και πληρώνουµε και θα πληρώνουµε για πολλά χρόνια τις κοµπίνες άλλων και τις εσφαλµένες αντιλήψεις.
Όµως το θέµα είναι τι κάνουµε τώρα; Πρέπει να προσγειωθούµε !
Κι έρχοµαι τώρα στο χρυσό µας στις «Σκουριές» που το πολεµάνε µε «σκουριασµένες ιδέες».
Oµολογώ ότι και εγώ βρίσκοµαι σε σύγχυση: οι αντιδράσεις είναι για το περιβάλλον ή για το οικονοµικό µέρος της σύµβασης παραχώρησης ή και για τα δύο. Για το οικονοµικό µέρος δεν βλέπω επιχειρηµατικότητα που να το κάνουν ασύµφορο.
Είµαι και εγώ βέβαιος ότι για το περιβάλλον οι ανησυχίες των κατοίκων έχουν βάση, αλλά σαν µηχανικός είµαι εξίσου βέβαιος ότι µπορούν να εξασφαλιστούν οι συνθήκες έτσι ώστε να προστατευτεί το περιβάλλον και να αναπτυχθεί η περιοχή χωρίς καταστροφές. ∆ιαβάζω ότι η εταιρία στις «Σκουριές» έχει καταθέσει εγγυητική επιστολή 50 εκατοµµυρίων ευρω (κάτι είναι και αυτό).
Η Ελλάδα δυστυχώς δεν διαθέτει βαριές βιοµηχανίες. Η όποια ανάπτυξη θα έρθει από τον τουρισµό, τις υπηρεσίες, την γεωργία και την εκµετάλλευση του ορυκτού πλούτου. Αν κλείσουµε τα ορυχεία, µε το σκεπτικό της οικολογικής καταστροφής, στην συνέχεια -όπως προανέφεραδεν θα θέλουµε να αντλήσουµε και πετρέλαιο που µπορεί να βρεθεί στην Ελλάδα και που πιθανώς υπάρχει αρκετό.
Θυµηθείτε την περήφανη-πανηγυρική δήλωση του ΠΑΣOΚ, ότι εµείς δεν φτιάχνουµε πυρηνικά εργοστάσια για περιβαλλοντικούς λόγους, ενώ οι σύντροφοι στην Βουλγαρία εγκατέστησαν πολλά και όχι τελευταίας τεχνολογίας… Χάσαµε το τρένο και συν τοις άλλοις πέρα του ότι εξαρτώµεθα πολύ από τους υδρογονάνθρακες έµειναν και τυφλοί οι Έλληνες µηχανικοί γύρω από αυτήν την πυρηνική τεχνολογία. Η σηµερινή ζωή απαιτεί συµβιβασµό και ενέργειες που πιθανόν να εµπεριέχουν κινδύνους, όµως διαφορετικά πάµε πίσω στην εποχή των κεριών…
Ακούµε «το κεφάλαιο ψάχνει φθηνό µεροκάµατο», µα το χειρονακτικό µεροκάµατο όπως προανέφερα είναι πλέον λιγότερο από 10% της προστιθέµενης αξίας ενός προϊόντος, άρα ο πλούτος δεν παράγεται µόνο χειρονακτικά, όπως την εποχή που έβγαλε τις θεωρίες του ο Μαρξ - όµως τα αριστερά κόµµατα έχουν µείνει εκεί…
Oι επενδύσεις γίνονται στις πιο ανεπτυγµένες χώρες, διότι πέρα από το φθηνό µεροκάµατο υπάρχουν και άλλοι παράµετροι όπως η πολιτική σταθερότητα, δυνατοί θεσµοί, µικρή διαφθορά, σταθερή δηµόσια διοίκηση και υποδοµές.
Για αυτό στο Βέλγιο επενδύθηκαν, το 2011: 103,4 δις δολάρια, στο Λουξεµβούργο: 14, 4 δις δολάρια, ενώ στις χώρες όπως η Σλοβακία: 2,1 δις δολάρια, Εσθονία: 1,3 δις δολάρια και στην Ελλάδα: 1,1 δις δολάρια. Oι επενδυτές προτιµούν χώρες χωρίς γραφειοκρατία και για τους παράγοντες που προανέφερα.
Για να µην κατηγορηθώ ως µονόπλευρος πιστεύω ότι τα χαµηλά µεροκάµατα δεν είναι το µόνο κλειδί για την προσέλκυση επενδυτών. Αν ήταν έτσι θα είχαν γεµίσει οι χώρες µε φτηνά µεροκάµατα από επενδύσεις…
Η Ελλάδα και πριν από την κρίση, όταν η οικονοµία βρισκόταν σε άνοδο δεν αποτελούσε προορισµό για τις επενδύσεις, που ήταν µόλις 2,1 δις δολάρια, για τους ίδιους λόγους.
Λοιπόν, βασικές αιτίες είναι η ανεπαρκής δηµόσια διοίκηση, τα δηµοσιονοµικά προβλήµατα, η γραφειοκρατία, η διαφθορά, η συνεχής αλλαγή των κανόνων, οι αντιδράσεις των εγχώριων συµφερόντων - π.χ. ∆ήµοι κ.α. Oι επενδυτές θα έρθουν όταν δουν ότι οι κανόνες είναι ξεκάθαροι, ότι έχουν ισχυροποιηθεί οι θεσµοί, έχει αλλάξει η δηµόσια διοίκηση και ο τρόπος αντιµετώπισης της επιχειρηµατικότητας και των επιχειρηµατιών.
«Βύρωνα, εγώ δεν φέρνω τα κεφάλαια µου στην Ελλάδα, δεν θα µπορώ να περπατήσω στο χωριό µου, όλοι εκεί αντί να µου κάνουν τεµενάδες θα µε θεωρούν κοµπιναδόρο. Έχω κάνει τεράστια περιουσία στην Αµερική και το όνειρό µου ήταν να κάνω κάτι στην Ελλάδα, αν όµως αλλάξετε νοοτροπία για την δαιµονοποίηση του κέρδους για την ιδέα που έχετε για τον επιχειρηµατία, τότε θα έρθω. Τα χρήµατα που απόκτησα τα έκανα βάφοντας γέφυρες σε ύψος 50 µέτρων από το έδαφος…».
« Η έννοια του Ελληνοαµερικάνου επιχειρηµατία είναι επιλήψιµη στην Ελλάδα, έχουµε χάσει την εκτίµηση που µας είχαν και πρέπει να βρούµε τρόπο να την ξανακερδίσουµε».
Ίδια κουβέντα µεγάλου γιατρού - επιχειρηµατία:
«Εγώ είµαι γιατρός αλλά και επιχειρηµατίας, το όνειρό µου ήταν να µεταφέρω τις γνώσεις µου στην Θεσσαλονίκη και να δηµιουργήσω ένα αξιόλογο ιατρικό κέντρο στα Βαλκάνια. Όµως την τελευταία φορά που ήµουν στην Ελλάδα µε έβλεπαν σαν Αµερικάνο κοµπιναδόρο επιχειρηµατία, ενώ στην Αµερική όλος ο κόσµος µε σέβεται και µε εκτιµά. Άλλη µία νοοτροπία που πρέπει να άλλαξε».
Ήντα κάµνοµε λοιπόν;…
Πρέπει πάση θυσία να αποβάλλουµε τις εσφαλµένες νοοτροπίες, τα παλιά συνθήµατα, να δούµε τι κάνουν οι άλλοι και προσελκύουν επενδυτές, να δούµε τους επενδυτές σαν στρατηγικούς πελάτες µας.
Κατάργηση της «∆αιδαλώδους γραφειοκρατίας» που φθάνει στα όρια της παράνοιας, της διαφθοράς, αλλά και της διάχυτης δυσπιστίας της κοινωνίας και της ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης απέναντι στην επιχειρηµατικότητα που είναι τα κύρια εµπόδια µε πρωτοστατούντα ρόλο την δαιµονοποίηση του κέρδους και του καπιταλιστικού συστήµατος.
Γράφοντας αυτό το άρθρο θα ήθελα να αναφερθώ στην πρόσφατη επίσκεψή µου σε ένα Ελληνικό εργοστάσιο στην ∆ράµα, του κ. Αποστολίδη µε την επωνυµία Raycap, µία εταιρία υψηλής τεχνολογίας που παράγει συστήµατα προστασίας ηλεκτρικών συστηµάτων και κεραυνών, µε τζίρο πάνω από 100 εκατοµµύρια ευρώ.
Με µοναδικό πρωτοποριακό πατενταρισµένο προϊόν που έχει θυγατρικές σε πολλές χώρες π.χ. Αµερική, Γερµανία κ.α. µε οργάνωση παραγωγής πάνω από τα Αµερικανικά πρώτυπα (zero defect) και µε εξαγωγές πάνω από 90% και µε τροµερή δυναµικότητα περαιτέρω ανάπτυξης.
Επίσης διάβασα για µια άλλη πρωτοποριακή Ελληνική εταιρία, υψηλής τεχνολογίας η Ups-treamτων κ.κ. Βερέµη και Βρατσκίδη στο ηλεκτρονικό µάρκετινγκ, µε τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης.
Σε αυτό τον τοµέα υπάρχουν πολλές άλλες, αφότου διάβασα ότι εξαγάγουµε µοντέρνα τεχνολογία περίπου 1,5 δις ευρώ και µου πέρασε λίγο το σύνδροµο του µαύρου πίνακα για την Ελλάδα.
Κύριοι, µπορούµε να κάνουµε πολλά. ∆εν βγάζουµε µόνο ελιές και σταφίδες… Κουλτουριάρηδες, αντιπολιτευόµενοι, γραφειοκράτες κλπ, µην εµποδίζετε αυτούς τους ανθρώπους να επενδύσουν… διότι σε τελείως άθικτο περιβάλλον δεν µπορείς να ζήσεις.
O Θεός µια φορά έριξε το µάνα… Κι αυτό στους Εβραίους… Στις µέρες µάννα δεν υπάρχει πιά…
