Στα διάφορα άρθρα που έχω γράψει πρόσφατα ειδικά σε αυτά που αναφέρονται στην κρίση έχω αναφερθεί στην ελληνική οικογένεια ότι είναι το πιο δυνατό και αποτελεσµατικό ανάχωµα.
Η οικογένεια στην Ελλάδα κατά γενικό κανόνα είναι σχεδόν αλώβητη και ο θεσµός του γάµου ακόµα κρατάει. Μία απλή απόδειξη είναι ότι κατά πλειοψηφία οι έλληνες έχουν ισχυρό οικογενειακό δεσµό αυτό αποδεικνύεται από απλά παραδείγµατα.
Oι ηλικιωµένοι των χαµηλών εισοδηµάτων ζουν κατοχικά µε ψωµί και ελιά, κυκλοφορούν µε το «γαµπριάτικο» κοστούµι, θυσιάζουν τα πάντα για τα παιδιά, τη δική τους διασκέδαση, τα ταξίδια, το χρόνο τους για καθολικό babysittingκ.α. και αυτές οι οικογένειες που έχουν µεγάλα παιδιά έχουν και κοινό λογαριασµό που πάει η σύνταξη των γονέων κλπ. Ό,τι καλύτερο πάει στα παιδιά. Τα οποία πολλές φορές εν αντιθέσει µε τους γονείς φοράνε και φίρµες ρούχα.
Αυτό για τους βόρειο ευρωπαίους αποτελεί εξαίρεση. O κουµπαράς των γονέων που πολλές φορές είναι ξεχωριστός για τον καθένα χρησιµοποιείται σχεδόν αποκλειστικά από τους ίδιους και αυτό το λέω επειδή έχω ζήσει πολλά χρόνια στην Ευρώπη και την Αµερική. Έχω δει πολλά τέτοια που για εµάς τους Έλληνες είναι τουλάχιστον απαράδεκτα.
Θυµάµαι την σπιτονοικοκυρά µου µε αρκετά διαµερίσµατα και οικονοµική άνεση κάθε µήνα έκανε µεγάλο καβγά για το νοίκι που έπρεπε να της πληρώσουν τα παιδιά της. Τα οποία ήταν χαµηλόµισθοι υπάλληλοι ή τον φίλο µου εργοστασιάρχη εκατοµµυριούχο που µου το λέγε και το ξανάλεγε ότι έδωσε έναν µικρό δάνειο στην κόρη του κάπου 75.000 µάρκα για να πάρει ένα µικρό διαµέρισµα και έκανε συµβόλαιο δανεισµού το οποίο έπρεπε να υπογράψει ο γαµπρός και η κόρη, ευτυχώς χωρίς τόκο.
Εξ’ αντιθέτου ξέρω µία γυναίκα αγράµµατη που ήρθε από το χωριό µε τον άντρα της, δουλεύανε και οι δυο σκληρά αγόρασαν µε γραµµάτια ένα οικοπεδάκι και σιγά σιγά έφτιαξαν ένα σπίτι και δυο διαµερίσµατα για τα παιδιά τους αυτοί δε προτίµησαν να ζουν στο υπόγειο. Τα παιδιά τους τα µόρφωσαν και έχουν γίνει αξιόλογοι, τη µοναδική χαρά και απόλαυση που έχουν στη ζωή τους είναι να βλέπουν τα παιδιά τους να περνούν καλά και να είναι ευτυχισµένα.
Ένα µεγάλο ποσοστό των ελλήνων προσπαθεί να φτιάξει ή να αφήσει κάτι στα παιδιά του και αυτό είναι που µας κρατάει σε αυτή την κρίση που περνάµε. Φυσικά και εδώ υπάρχουν υπερβολές παν µέτρον άριστον.
Γράφοντας αυτό το άρθρο θυµήθηκα ότι κάποτε διάβασα τον Παπανούτσο και βρήκα στο βιβλίο του «πρακτική φιλοσοφία» στο οποίο αναφέρεται για τον γάµο από το οποίο θα αντλήσω ορισµένα αποσπάσµατα, για να διατηρήσω ως παλαιός «δάνειος» τον τίτλο.
O γάµος -θεσµός πανάρχαιοςέχει ιδρυθεί για να ικανοποιήσει ζωτικές ανάγκες του συλλογικού βίου είναι εποµένως πλάσµα κοινωνικό και συµµεταβάλλεται όταν αλλάζει η οικονοµική υποδοµή, η πολιτική µορφή και το πνευµατικό κλίµα την κοινωνίας.
Αιτίες που τα επιβάλλουν O φόβος µήπως από την αυθαίρετη εκδήλωση του σεξουαλικού ενστίκτου διαλυθεί η οµάδα και η φροντίδα να προστατευτεί το φυσιολογικό προϊόν της ένωσης δυο φύλων, το παιδί.
Παράλληλα και ο ηθικός σκοπός να εξασφαλιστεί και για τα 2 µέλη «η συντροφιά» στις καλές και στις κακές ώρες της ζωής. Η ορµή της διαιώνισης του είδους γίνεται στον άνθρωπο πόθος επιβίωσης του ατόµου.
Το διαφορετικό γνώρισµα της έννοιας του γάµου στη σύγκρισή τους µε τις έννοιες της επιθυµίας και του έρωτα είναι ότι ο γάµος αποτελεί θεσµό κατεξοχήν κοινωνικό, είναι δηλαδή πλάσµα του συλλογικού βίου υποκείµενο στο έθος και στο νόµο.
Τους θεσµούς τους ιδρύει και τους συντάσσει η κοινότητα ως οργανωµένος όµιλος συµβιούντων σε ορισµένο χρόνο και χώρο ανθρώπων της ίδιας περίπου καταγωγής και παιδείας. Και για να εξασφαλίσει την οµαλή λειτουργία τους επειδή της είναι απαραίτητη για την ικανοποίηση ζωτικών αναγκών, τους προστατεύει µε αυστηρές κυρώσεις εναντίον εκείνων που τους υποµονεύουν µε την πράξη ή τον λόγο.
O γάµος είναι θεσµός πανάρχαιος όσο πίσω και να ανατρέξουµε θα βρούµε καθιερωµένα ήθη και έθιµα και κάποιο τρόπο ρυθµίζουν τις σεξουαλικές σχέσεις των µελλών της κοινότητας.
O άνθρωπος δεν πλάστηκε να ζήσει µόνος του (της γραφής ο λόγος είναι σοφός) καθώς και του Αριστοτέλη ότι ο άνθρωπος είναι ζώον κοινωνικό.
O άνθρωπος χρειάζεται σύντροφο για να µπορέσει να σηκώσει χωρίς να καµφθεί το βάρος της ζωής τους µόχθους και τις ευθύνες, τους φόβους και τις ελπίδες, τις χαρές και τις λύπες του.
Αν παρατηρήσουµε τις κοινωνικές συνήθειες τις ώρες της χαράς και της λύπης το έθος έχει προνοήσει να τις ζούµε µε πολλούς µαζί και όχι µόνοι.
∆εχόµαστε τους φίλους µας στο πένθος µας όπως στις εορτές µας και τρέχουµε όταν υποφέρουν οι γείτονες. Όπως και όταν διασκεδάζουµε η χαρά αν την δοκιµάσουµε µαζί µε άλλους ακτινοβολεί στο πρόσωπο τους και έρχεται πάλι σε εµάς µε δύναµη πολλαπλάσια και η λύπη καθώς µοιράζεται σε πολλούς λιγοστεύει για όλους.
Τίποτα δεν είναι πιο σκληρό, πιο ανυπόφορο για τον άνθρωπο από τη µοναξιά. O γάµος εξασφαλίζει και για τα 2 µέλη τη βέβαιη και µόνιµη, την πρόθυµη και απεριόριστη συντροφιά.
Κάτω από τον ίδιο ζυγό, δυο άνθρωποι αποφασίζουν να ενώσουν τις δυνάµεις τους για να αγωνιστούν και για να αντιµετωπίσουν µαζί µε άλλους και ένα µικρό σε ανάστηµα αλλά ύπουλο εχθρό την καθηµερινότητα µε τις ευτελείς ανάγκες και στερεοτυπίες.
Σήµερα οι νέοι πηγαίνουν στον γάµο µε άλλες προϋποθέσεις, τυφλοί ή προδιαγεγραµµένοι µε συνοικέσια γάµοι σπανίζουν.
Η γυναίκα είναι πλέον ανεξάρτητη. Το στίγµα πλέον της αγαµίας δεν είναι πλέον πανάκεια.
Τα ζευγάρια µπορούν µε νηφαλιότητα να επιλέξουν τους συντρόφους τους χωρίς να τους πιέζει ο χρόνος, µάλιστα τώρα διάβασα στους Times ότι σε αρκετά µέρη της Αµερικής υπάρχουν ειδικοί χώροι υδρογόνου που διατηρούν τα ωάρια των γυναικών. Έτσι µία γυναίκα όταν είναι σχετικά νέα τα δίνει προς φύλαξη για να κάνει παιδί όταν βρει τον κατάλληλο σύντροφο ή όταν της το επιτρέπουν οι επαγγελµατικές τις ασχολίες. Έτσι χωρίς να πιέζεται από το χρόνο έχει την δυνατότητα να επιλέξει το σωστό σύντροφο.
Μιας και ο θεσµός του γάµου, είναι τόσο σηµαντικός και επειδή οι συνθήκες το επιτρέπουν νοµίζω ότι οι νέοι πλέον δεν πρέπει να βιαστούν να παντρευτούν αλλά ούτε και να το παρατραβήξουν.
∆ιάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο του Ντάνιελ Τζόουνς που αφορά τις σχέσεις ανδρών γυναικών το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και σας µεταφέρω ορισµένα σηµεία.
O Ντάνιελ Τζόουνς είναι βασικός αρθρογράφος για πολλά χρόνια του NewYorkTimesσχετικά µε το θέµα και έχει απαντήσει σε 50.000 ερωτήσεις που το κάνουν οι αναγνώστες του.
O γάµος έχει τους περιορισµούς του, όµως κανείς δεν έχει ανακαλύψει έναν καλύ τερο τρόπο ώστε οι άνθρωποι να φτιάχνουν οικογένειες και να ζουν σταθερές ζωές. Oι παντρεµένοι κατά των Τζόουνς χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: • Σε αυτούς που κάνουν ζαβολιές αναζητώντας την έξαψη που τους λείπει. • Σε εκείνους που συµβιβάζονται και δέχονται τη σχέση τους για αυτό που είναι. • Και εκείνους που προσπαθούν µε κάθε τρόπο και µε τη βοήθεια ειδικών να την επισκευάσουν.
«O έρωτας είναι περιέργεια και όχι σιγουριά, µοιάζει µε βουτιά στα ταραγµένα νερά µιας ανοικτής θάλασσας και όχι µε την ασφάλεια του καταστρώµατος» λέει. Παρότι οι εποχές άλλαξαν οι ρόλοι διαφοροποιήθηκαν οι σχέσεις έγιναν περίπλοκες και το ιντερνέτ παίζει πια πρωταγωνιστικό ρόλο, ένα πράγµα έµεινε σταθερό. Oι άνθρωποι συνεχίζουν να ερωτεύονται µε ένταση και ο έρωτας (για αυτό θα γράψω σε άλλο άρθρο µου) παραµένει ένα από τα βασικά θέµατα που απασχολούν άντρες και γυναίκες.
Η ρουτίνα σώζει; O Τζόουνς µοιάζει να ανήκει στην τρίτη κατηγορία παντρεµένων. Αυτούς που αποκαλεί «επιδιορθωτές». ∆εν αργεί κάποιος να καταλάβει ότι παραδόξως η πιο σίγουρη στρατηγική για να αναθερµάνεις το πάθος που έχει ατονήσει λόγω ρουτίνας είναι να προσθέσεις στη σχέση περισσότερη ρουτίνα: ραντεβού, σύµβουλος γάµου µία φορά την εβδοµάδα, µαθήµατα χορού, προγραµµατισµένο σεξ, λουλούδια, υποχρεωτικά φιλιά πριν φύγεις και αφού γυρίσεις από τη δουλειά κ.α.
Όµως ο γάµος παραµένει ένας ισχυρός δεσµός. Oι άνθρωποι πιστεύουν ακόµη σε αυτόν. O γάµος αλλάζει γίνεται πιο ισότιµος προσαρµόζεται στις ανάγκες των σύγχρονων οικογενειών ανοίγεται στα οµόφυλα ζευγάρια και έτσι ισχυροποιείται ως θεσµός. Έχει τους περιορισµούς του όµως κανείς δεν έχει ανακαλύψει έως τώρα έναν καλύτερο τρόπο ώστε οι άνθρωποι να φτιάχνουν οικογένειες και να ζουν σταθερές ζωές.
Oι γυναίκες γίνονται όλο και πιο ανεξάρτητες δεν χρειάζονται πια τους άντρες ή το γάµο, δεν περιµένουν το αρσενικό να δράσει άρα οι σχέσεις συχνά έχουν περισσότερο να κάνουν µε τη συντροφικότητα και την ερωτική ικανοποίηση από ότι µε οποιαδήποτε εξάρτηση. Αυτό είναι καλό όµως συνεπάγεται ότι οι σχέσεις διαλύονται πιο εύκολα.
Τελικά το µόνο που χρειάζεται κανείς και το 2014 είναι αγάπη, χρήµατα, φαγητό, νερό, ασφάλεια, υγεία και αίσθηση του χιούµορ.
Πολλά λέγονται και γράφονται για την επίδραση του ιντερνέτ και των κοινωνικών δικτύων στις σχέσεις. Η Τεχνολογία έχει αλλάξει τον έρωτα µε δυο τρόπους. Καταρχάς χρησιµοποιώντας τα κοινωνικά δίκτυα ή τις ιστοσελίδες onlinedatingβγαίνουµε ραντεβού µε αγνώστους, και αυτό είναι κάτι καινούργιο. Στο παρελθόν αυτό ήταν δύσκολο και να τον πλησιάσεις ακόµη πιο δύσκολο. ∆ιαδικτυακά είναι απλό. Όλοι τον κάνουν. Αυτό σηµαίνει ότι είναι δυσκολότερο να εµπιστευτούµε. Η διαδικτυακή αναζήτηση αγάπης µπορεί να ενθαρρύνει την ρηχότητα όσον αφορά το ποιους θα προσεγγίσουµε, όµως µπορεί να εξελιχθεί σε µία πιο βαριά διαδικασία, αφού εξοµολογούµαστε πράγµατα πιο εύκολα γιατί δεν εξωθούµαστε από την αρχή στο τετ α τετ.
Το ιντερνέτ είναι ένα εργαλείο που µας επιτρέπει να γνωρίζουµε ανθρώπους αλλά αυτές οι γνωριµίες συχνά είναι παραπλανητικές, πρώτον γιατί δεν είµαστε ακριβώς ο εαυτός µας και δεύτερον γιατί δεν µπορούµε να διαβάσουµε τη γλώσσα του σώµατος του συνοµιλητή µας, άρα ερωτευόµαστε φωνές και προσωπικότητες και όταν συναντηθούµε µπορεί να είναι δύσκολο να ταυτίσουµε την προσωπικότητα µε το σώµα.
Όπως η δηµοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευµα γιατί δεν υπάρχει καλύτερο, έτσι και ο γάµος είναι ο καλύτερος δεσµός γιατί δεν έχει βρεθεί καλύτερος ακόµη.
Η οικογένεια στην Ελλάδα µένει σχεδόν ακόµη αλώβητη και στηρίζει την κοινωνία µας.
Εκτός από τις τρεις κατηγορίες που προανέφερα υπάρχουν και οι tutti frutti δηλαδή σε ασύνδετο σχήµα, όπως γράφω και στα άρθρα µου.
Το άρθρο αναφέρεται ακόµη και για τους ελεύθερους νέους που ψάχνουν συντρόφους στο ιντερνέτ.
∆ε συµφωνώ µε την λαϊκή ρήση ότι ο γάµος είναι ένα κάστρο που αυτοί που είναι µέσα θέλουν να βγουν έξω και αυτοί που είναι απέξω θέλουν να µπουν µέσα. Μάλλον το λέει και η λαϊκή ρήση ούτε στον παράδεισο µόνος.
Από την εποχή του Ζαµπέτα που ο πενηντάρης ήταν ο νέος της εποχής τώρα µε την επιµήκυνση του ευδόκιµου βίου είναι ο 80αρης, που ανεβάζει αντίστοιχα την ηλικία γάµου και των γυναικών. Εργένηδες και των δυο φύλων ποτέ δεν είναι αργά, ποντάρετε περισσότερο στην συντροφικότητα, στην καταπολέµηση της µοναξιάς παρά στην ορµή της διαιώνισης του είδους την δίψα της αθανασίας όπως τη χαρακτηρίζει ο Πλάτωνας.
