Ο Πρόεδρος του Πανοράµατος κ. Αγγελιδάκης µου ζήτησε να πω δύο λόγια στο µνηµόσυνο που πραγµατοποίησε ο σύλλογος στην µνήµη του Γιώργου Χριστοδούλου.
Μετά από σκέψη και από τις φωτογραφίες στην πλατεία που έγιναν τα αποκαλυπτήρια αναµνηστικής πλάκας που µου έδωσε ο Γιώργος Ιεραπετρίτης θεώρησα σκόπιµο να δηµοσιεύσω τα βασικά σηµεία της οµιλίας µου, ως φόρο τιµής στους ανθρώπους που έχουν προσφέρει στα κοινά.
Κατά αρχήν θα ήθελα να συγχαρώ τον Πρόεδρο του Πανοράµατος και το ∆ιοικητικό Συµβούλιο για την πρωτοβουλία τους να τιµήσουν τον Γεώργιο Χριστοδούλου.
Ο Γιώργος γεννήθηκε στη Μικρά Ασία και ήλθε στην Ελλάδα σαν πρόσφυγας µε τους γονείς του. Έκανε πολλές δουλειές για να επιζήσει: ταξιτζής, θυρωρός και κατά τη διάρκεια του πολέµου διέφυγε στην Μέση Ανατολή όπου πολέµησε µε τα συµµαχικά στρατεύµατα.
Αγόρασε δύο οικόπεδα στο Πανόραµα και έκτοτε ασχολήθηκε ενεργά µαζί του. Εγώ τον γνώρισα γύρω στα 1972 όταν αγόρασα το δικό µου οικόπεδο.
Μαζί αναλάβαµε τη ∆ιοίκηση του Συλλόγου, εγώ πάντα σαν αντιπρόεδρος αλλά πάντοτε ενεργός. Το προηγούµενο ∆.Σ. από ότι θυµάµαι δεν είχε κάνει σχεδόν τίποτα εκτός από εθνικούς λόγους χωρίς ουσία. Νοµίζω ότι εµείς δώσαµε µία άλλη χροιά στον Σύλλογο: Αρχίσαµε µία συστηµατική οργάνωση του συλλόγου θέτοντας σκοπούς και οράµατα, και συστηµατική καταγραφή των οικοπέδων µε κύριο πρωτεργάτη τον Γιώργο και µε αµέτρητες ώρες εργασίας στο υποθηκοφυλακείο, τις δηµόσιες υπηρεσίες ακόµη και στους δρόµους. Ο σύλλογος απέκτησε οντότητα και ουσία.
∆ηµιουργήσαµε τότε ένα αξιόλογο αρχείο µε σχεδόν όλους τους οικοπεδούχους (τότε τα σπίτια µετριόντουσαν στα δάκτυλα). Τότε δεν υπήρχε καµία υποδοµή: δρόµοι, ΟΤΕ, ∆ΕΗ, αποχετεύσεις, σχολείο, εκκλησία, πράσινο. Σε όλα αυτά έτρεχε ο Γιώργος. Ήταν παράδειγµα εθελοντισµού και προσφοράς.
Το "Πανόραµα" το αγάπησε σαν το σπίτι του, έγινε µέρος της ζωής του. Η εποχή του άφησε σύµπνοια και αγάπη στο Σύλλογο και όραµα για το µέλλον.
Θυµάµαι ένα βράδυ έφερε όλους τους δρόµους σε ένα χάρτη, που ήταν τότε βουνό και αετοφωλιές, και τους έδωσε ονόµατα - πολλά από αυτά συµβολικά από τους αγώνες και τις µάχες στη Μέση Ανατολή.
Ο Γιώργος ήταν ανιδιοτελής φτωχός-άρχοντας και ποτέ δεν δηµιούργησε εντάσεις στο Σύλλογο, ήµασταν όλοι ένα και είχαµε σύµπνοια. Είχε όραµα και έβλεπε το µέλλον καθώς τότε δεν υπήρχαν τάσεις εγωκεντρισµού.
Ήταν εργατικός, µε όραµα, ιεραρχηµένος, οργανωµένος ακούραστος. Είχε δηµιουργήσει αξιόλογη υποδοµή για το Σύλλογο. ∆εν υπάρχει τίποτα στο Πανόραµα που να µην έχει συµβάλει ο Γιώργος: στην Εκκλησία, στα Σχολεία κ.λ.π. Το περίπτε ρο που πίνουµε το καφεδάκι µας και συναντιόµαστε ήταν ιδέα και πρωτοβουλία δική του.
Έπ' ευκαιρία θα ήθελα να αναφέρω ότι πολλοί άλλοι προσέφεραν για να γίνει το "Πανόραµα" ό,τι είναι σήµερα. Επιγραµµατικά θα αναφέρω µερικούς, όπως: η Ζωζώ και ο Νίκος Χρηστίδης, ο Πέτρος Θανόπουλος, ο Ιεραπετρίτης, ο Στάντζος, ο Πέτρος & η Βούλα Τσακωνιάτη, ο Σιδηρόπουλος και, µετέπειτα, ο Παπαζάνης, ο Σωτηρόπουλος, ο Κουλιανός και πολλοί άλλοι που αυτή τη στιγµή µου διαφεύγουν.
∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι πετύχαµε πολλά στο "Πανόραµα" και οφείλονται κυρίως στη προσφορά και σύµπνοια που είχαµε. Νοµίζω λοιπόν ότι πρέπει να στοχεύσουµεναφτάσουµεεκείναταεπίπεδασύµπνοιαςπουείχαµετότε.
Η µνήµη του ας γίνει παράδειγµα εθελοντισµού, σύµπνοιας, αγάπης, αποτελεσµατικότητας.
