Hallo Mr. Herrmann του 1958 Στον απόηχο του πολέµου και της κατοχής, γύρω στα τέλη του 1950, όταν ήµουν φοιτητής στην Αυστρία - Γερµανία, έγραψα ένα άρθρο µε τον παραπάνω Γερµανό-αγγλοσαξονικό τίτλο. Τότε µας έβλεπαν οι ξένοι σαν υπανάπτυχτους, πάντα µε τα κριτήρια τα δικά τους, µερικά δίκαια µερικά τελείως άδικα, και προσπαθούσαµε να τους αποδείξουµε ότι ούτε αυτοί δεν είναι τέλειοι.
Αυτοί πρόσφατα είχαν χάσει ένα πόλεµο, που όµως λόγω σκληρής δουλειάς, (knowhow), συντονισµού, παράδοσης κλπ. ήταν σε µία τροχιά ανάπτυξης και δηµιουργούσαν το οικονοµικό θαύµα που αν και είχαν χάσει τον πόλεµο 13 χρόνια πριν η βιοµηχανία τους, οι πολίτες, το βιοτικό επίπεδο δεν υπήρχε τίποτα να ζηλέψουν από τις άλλες χώρες της Ευρώπης ήταν το γερµανικό DNA.
Μπορεί να είχαν γκρεµιστεί τα εργοστάσια αλλά η εµπειρία υπήρχε και έφτιαξαν καλύτερα και πιο µοντέρνα εργοστάσια, άλλωστε η τροµερή βιοµηχανική παραγωγή καθώς και το ύψος της επιστηµονικής κατάρτισης, που ήταν τεράστιο πριν τον πόλεµο, αυτοί έπαιρναν τα περισσότερα NOBEL, ήταν το υπόβαθρό τους.
Η διαφορά ήταν µεγάλη µε την Ελλάδα. Εµείς είµαστε µία χώρα που µετά από 400 χρόνια σκλαβιάς και κάµποσες δικτατορίες και προσφυγιές αρχίζαµε να βρίσκουµε τον εαυτό µας. Όµως και τότε η εθνική υπερηφάνεια, η Ελληνική µας ταυτότητα, η γλώσσα µας και µόνον που την µιλούσαµε σάρωνε κάθε προσπάθεια τους να µας υποβαθµίσουν σαν λαό, γιατί η γλώσσα είναι η µεγαλύτερη απόδειξη της ταυτότητας ενός λαού.
Όπως σήµερα υπάρχουν πολλοί Έλληνες διακεκριµένοι ακαδηµαϊκοί, επιχειρηµα τίες, καλλιτέχνες στο εξωτερικό έτσι και τότε υπήρχαν αρκετοί Έλληνες που διέπρεψαν στην Ευρώπη, όπως ο Καραθοδωρής και άλλοι αλλά και προύχοντες που κατείχαν αρκετή µερίδα του διεθνούς εµπορίου και µεταφορών και ήσαν πολλοί, ειδικά τον περασµένο αιώνα, µε έδρες στη Ρωσία, Ρουµανία, Αγγλία, Γαλλία, Αίγυπτο, Βιέννη. Από αυτούς αντλούσαµε και εµείς κάποια περηφάνια. Φυσικά και στο πνευµατικό πεδίο υπήρχαν πολλοί, όπως ο Κοραής, ο Ψυχάρης, ο Καζαντζάκης, ο Ελύτης, ο Παπαδιαµάντης, ο Σεφέρης κ.α. Αναπολώντας αυτούς παίρναµε και κάποια υπερηφάνεια για τους σύγχρονους (ψάχναµε σύγχρονες ελληνικές κοιτίδες πολιτισµού).
Τότε, σαν νέοι, ψαχνόµαστε να βρούµε το καλύτερο Ελληνικό - για τους λόγους που ανέφερα. Υπήρχαν και υπάρχουν κοιτίδες αξιόλογου Ελληνισµού στην Ευρώπη και ειδικά στην Βιέννη, επιφανείς επιχειρηµατίες, λόγιοι, επιστήµονες, µουσικοί κ.λ.π.
Στην Βιέννη άκµασαν ο αρχιµουσικός, συνθέτης και πιανίστας ∆ηµήτρης Μητρόπουλος, ο Φόν Κάραγιαν (Καραγιάννης), υιός Κοζανίτη εµπόρου, που έγινε πρόεδρος της Αυστριακής Ακαδηµίας Επιστηµών και ο γνωστός Σίνας που «δώρισε» το «µέγαρο Σίνα» καθώς πολλά άλλα έργα στην Βιέννη. O Νικόλας ∆ούµπας που δώρισε το επιβλητικό µέγαρο µουσικής στην Βιέννη, στην οδό ∆ούµπα, και πολλοί άλλοι. Αυτοί ήταν οι ευεργέτες του έθνους.
Oι Γερµανοί που είχαν βγάλει ανθρωπιστικά Γυµνάσια (HumanisticSchools) µας έβλεπαν µε άλλο µάτι ακούγοντας και µόνο τη γλώσσα µας, αφού η δική τους περιείχε τουλάχιστον 10-15 λέξεις της δικής µας και µας υπολόγιζαν περισσότερο.
Τότε είχαν βγει «Τα παιδιά του Πειραιά» του Χατζιδάκιπου είχε γίνει σαν εθνικός ύµνος σε όλη την Ευρώπη.
Είχαµε τον Ωνάση, τον Νιάρχο, τον Λιβανό, την Κάλλας, τον Μητρόπουλο, τον φόν Κάραγιαν και πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραµανλή, που «αύξησε τους πόντους στις κατακτήσεις µε τις γυναίκες» (αφού ήταν πράγµατι -µεταξύ άλλωνκαι ωραίος άνδρας). Πολλοί φοιτητές έλεγαν ότι ήταν ξάδερφός τους, όπως και οι Πέρσες φοιτητές έλεγαν ότι είναι ξαδέλφια µε τον Σάχη και την Σοράγια.
Αν θυµάµαι καλά το άρθρο που έγραψα, για να αποδείξω ότι είχαµε και εµείς τις ρίζες µας σαν λαός µε βαριά κληρονοµία αλλά και σαν σύγχρονοι είχαµε και εµείς αρκετά καλύτερα, και τους έλεγα ότι και εσείς πρέπει να µάθετε πολλά από εµάς όπως και εµείς από εσάς.
Εµείς οι Γερµανοσπουδαγµένοι νοµίζω ότι είµαστε µαχητικοί σχετικά µε αυτό το θέµα εν αντίθεση µε τους σπουδαστές στην Αγγλία, που επισκέφτηκα τότε, που πολλοί Έλληνες και Κύπριοι είχαν σχεδόν ξεχάσει την ελληνική τους ταυτότητα και εγώ τους έλεγα «Jet - Sets», µε αποικιακές νοοτροπίες ακόµα και για την Πατρίδα µας. Τότε δεν έβλεπαν τους Έλληνες µετανάστες µε καλό µάτι.
Κάποιοι σωµατέµποροι, είχαν ένα κύκλωµα γυναικών και χωρίς να ερευνηθεί το θέµα έγραψαν οι εφηµερίδες ως κύριο τίτλο «GRIECHEN MADCHENHANDLER» δηλ. «Έλληνες Σωµατέµποροι», µετά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν Έλληνες αλλά Γερµανοί σωµατέµποροι… Βέβαια ζήτησαν συγνώµη µε µικρά γράµµατα κάπου χωµένο µες στην εφηµερίδα και αυτό ήταν τότε το έναυσµα για να γράψω αυτό το άρθρο.
Έτσι απευθυνόµενος στον κ. Herrmann (Herrmann είναι µία έκφραση που δεν αποδίδεται εύκολα στα Ελληνικά) σαν να λέγαµε τίτλος ευγενείας.
Τότε που σαν νέοι ψαχνόµαστε είχαµε πολλές συζητήσεις µε Γερµανούς και Αυστριακούς συµφοιτητές µας ήταν της εποχής.
Είµαστε εµείς που σαν αρετή έχουµε το φιλότιµο, την αγάπη και την δοµή της οικογένειας, η οικογένεια πολλές φορές για εµάς είναι ανάχωµα στη ζωή. Για εµάς θα ήταν αδιανόητο αυτό που έκανε η σπιτονοικοκυρά µου τότε που είχε δύο παιδιά αγόρι και κορίτσι και τα δύο τα έστελνε στη δουλειά τους κρατούσε τους µισθούς του µήνα για να πληρώσουν νοίκι στο πατρικό τους σπίτι και σε περίπτωση που καθυστερούσαν να το πληρώσουν γινόταν καυγάς.
Είµαστε εµείς που στο φοιτητικό εστιατόριο όταν ερχόταν ο γερµανός φίλος µας πίσω µας, εµείς οι Έλληνες πληρώναµε και το δικό του φαί, εγώ από γερµανό δεν είδα κανένα κέρασµα.
Είµαστε εµείς που όλοι µαζί σαν φοιτητές µοιράζαµε το φαγητό µας, τα ρούχα µας, τα παπούτσια ή είχαµε όλοι ή κανένας σαν µία οικογένεια, για τον γερµανό φοιτητή αυτό ήταν αδιανόητο.
Oι γερµανοί φοιτητές µας έλεγαν «Πάµε έξω για καµία ώρα να πιούµε µία µπύρα» και εµείς απαντούσαµε «γιατί ρε παιδία µία µόνο µπύρα, θα πιούµε όσες έχουµε κέφι ή θα γυρίσουµε όταν θα ευχαριστηθούµε ή διαφορετικά δεν θα πάµε καθόλου».
Την Πατρίδα µας την κράτησε ο Θεός για οικόπεδό του, τους έλεγα, κρυστάλλινη θάλασσα, γαλάζιος ουρανός, φανταστικές παραλίες και 300 ηµέρες τον χρόνο ήλιο καθώς και τόσα άλλα.
Εµείς πολεµήσαµε ηρωικά κυρίως για την υπεράσπιση της πατρίδας µας και έναντι του φασισµού και το αναγνωρίσατε και εσείς όταν παραδοθήκαµε στον Ρούµπελ, δεν µας πήρατε τα όπλα αλλά µας αποδώσατε και τιµές, µας πήρατε όλη την περιουσία µας σαν δανεικά τα οποία δεν επιστρέψατε ποτέ καθώς και πολλά άλλα που δεν θυµάµαι.
HΑLLO Mr. HERRMANN (του 2011) Σίγουρα µετά από τόσα χρόνια πολλά έχουν αλλάξει και εµείς οι ίδιοι βλέπουµε τα πράγµατα διαφορετικά όµως. Τα βασικά ελληνικά χαρακτηριστικά θετικά και αρνητικά παραµένουν τα ίδια εδώ και χιλιετίες.
O Κωνσταντίνος Τσάτσος έκανε µία µετάφραση στα Λατινικά από κατεστραµµένους σάκους µε παπύρους που βρέθηκαν δίπλα σε µία σαρκοφάγο, επιστολές κάποιου Μενένιου Απίου, ρωµαίου συγκλητικού, που είχε ζήσει στην Ελλάδα, επι στολές νουθεσίας σε έναν άλλο ρωµαίο τον Αττίλιο Νάβιο, που είχε αναλάβει διοικητής στην Αχαΐα και απεικονίζουν τον σηµερινό Έλληνα ο οποίος δεν άλλαξε διαχρονικά (άλλωστε το παρατηρούµε και στις αρχαίες τραγωδίες), παρακάτω σας αναφέρω ορισµένα από αυτά:
«O Έλληνας είναι πιο εγωιστής από εµάς τους Ρωµαίους και συνεπώς και απ’ όλα τα έθνη του κόσµου. Το άτοµό του είναι «πάντων χρηµάτων µέτρον» κατά το ρητό του Πρωταγόρα».
Αδέσµευτο, αυθαίρετο και ατίθασο αλλά και αληθινά ελεύθερο ορθώνεται το εγώ των Ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφτήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί, όσα εµείς αναγκαζόµαστε σήµερα να σκεφτούµε σύµφωνα µε την σκέψη µας, χάρις σε αυτό βλέπουµε µε τα µάτια τους και όχι µε τα µάτια που είδαν πριν από αυτούς.
Αυτό το εγώ είναι όµως πηγή καλού και κακού τούτο το χάρισµα. Το ίδιο το εγώ που οικοδοµεί τα ιδανικά πολιτικά συστήµατα αυτό διαλύει και τις πραγµατικές πολιτικές του ανθρώπου. Η µοίρα τους έταξε νοµοθέτες του κόσµου και το ελληνικό άτοµο περιφρονεί τον νόµο. Απορείς πως η πατρίδα των πιο µεγάλων νοµοθετών έχει τόση λίγη πίστη στους νόµους. O Έλληνας έχει πιο αδύναµη µνήµη από εµάς (τους Ρωµαίους), έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό βίο, είναι ανυπόµονος και µόλις δυσκολέψουν κάπως τα πράγµατα αποφασίζει ριζικές µεταρρυθµίσεις. Θές να σαγηνέψεις την εκκλησία του ∆ήµου σε µία ελληνική πόλη πες τους σας υπόσχοµαι αλλαγή. Πες τους θα θεσπίσω νέους νόµους, Αυτό αρκεί.
Η δράση του Έλληνα κατακερµατίζεται σε ατοµικές ενέργειες που συχνά αλληλοεξουδετερώνονται. Μόνο όταν δηµιουργούν συµφέροντα που συµβαίνει να έχουν κοινά σε πολλά άτοµα µαζί βλέπεις την συναδελφοσύνη και την αλληλεγγύη - πολύ σπάνια για την προάσπιση κοινών ιδανικών. Κοινά και ιδανικά σχεδόν δεν υπάρχουν. Στον κάθε Έλληνα τα ιδανικά είναι ατοµικά. Γι’ αυτό οι πολιτικές φατρίες είναι φατρίες συµφερόντων και το ιδανικό του κάθε ηγέτη ο εαυτός του. O Έλληνας δεν συγχωρεί στον συµπολίτη του καµία προκοπή.
Ταλαιπωρεί από αιώνες την ελληνική ζωή η υπέρµετρη εµπιστοσύνη του Έλληνα στην προσωπική του γνώµη και στις προσωπικές του δυνατότητες. Παρά να υποβάλει την σκέψη του στο βάσανο µιας οµαδικής συζήτησης, προτιµάει να ριψοκινδυνεύσει µε µόνο τις προσωπικές του δυνάµεις.
Η Ελληνική εγωπάθεια και η υπερτροφία της προσωπικότητας που έχει ο Έλληνας έχει και την πλευρά την δηµιουργική στη φιλοσοφία, στην ποίηση, στις τέχνες, στις επιστήµες ακόµη και στο εµπόριο και στον πόλεµο. Από αυτή αναβλύζει η δόξα των Ελλήνων, η µόνη δόξα στην ιστορία που µπορεί να σταθεί πλάι στη δική µας.
O εγωισµός δεν κάνει µόνο τους Έλληνες κακούς πολίτες στην αγορά, τους κάνει και καλούς στρατιώτες στον πόλεµο. Μα δεν είναι µόνο ο Έλληνας καλός µαχητής στον πόλεµο αλλά και στην Ειρήνη. Η µαχητικότητα του δεν είναι συλλογική σαν των περισσοτέρων λαών αλλά ατοµική για αυτό δεν φοβάται εκεί που βρίσκεται µόνος του να ριψοκινδυνεύσει στην ξενιτιά, στο παράτολµο ταξίδι της εξερεύνησης του ατόµου, για αυτό τόλµησε και έκανε αποικίες, διέσχισε άγνωστες θάλασσες µέχρι την χώρα των Ινδών.
Επειδή είναι γενναίος ο Έλληνας είναι και παίκτης. Παίζει την περιουσία του και κάποτε και την τιµή του. Γεννήθηκε για να σκέπτεται µόνος, για να δρα µόνος, για να µάχεται µόνος και για αυτό δεν φοβάται την µοναξιά. Εµείς (οι Ρωµαίοι) αντίθετα, είµαστε από τα χρόνια τα παλιά µια υπέροχα οργανωµένη αγέλη, σκεπτόµαστε µαζί, δρούµε µαζί, µαχόµαστε µαζί και µοιραζόµαστε µαζί την τιµή, τα λάφυρα και την δόξα.
Πρόσεξε την υπεροψία και την φιλοτιµία των Ελλήνων. Μην πλανάσαι, έχουν την ευαισθησία των ξεπεσµένων ευγενών ποτέ όµως τόσο χαµηλά πεσµένοι και ποτέ δεν θα ξεχάσουν τι ήτανε ».
Αυτά λοιπόν έλεγε ο Μενένιος πριν από 2000 χρόνια και από τότε σχεδόν δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Έλεγαν µερικοί: καλά οι αρχαίοι αλλά εσείς οι µοντέρνοι απέχετε πολύ από αυτούς. Τους απαντούσαν λοιπόν ότι πρόσφατα το 1782 σας φέραµε καινούργιες λέξεις και εκφράσεις µε τα φιλοκαλικά κείµενα της φιλοκαλίας, που είναι ένα απάνθισµα έργων των πατέρων της εκκλησίας, κυρίως στο Αγιον Όρος, που συνέταξαν οι Άγιοι: Νικόδηµος ο Αγιορείτης και ο Μακάριος Κορίνθου. Η φιλοκαλία µύησε στη γλώσσα των θρησκευόµενων στην ∆ύση και έδωσε νέες έννοιες φιλοσοφικής χροιάς όπως νίψη, νοερή προσευχή, κάθοδος του νου στην καρδιά, η Θεού θεωρία, έννοιες πνευµατικής κατάστασης του ατόµου όπως η κάθαρση, ο φωτισµός, η Θέασης κ.α.
HΑLLO Mr. HERRMANN (του 2011) Hello ξανά µετά από 43 χρόνια. Τώρα είµαστε στην Ενωµένη Ευρώπη (σίγουρα έχετε µάθει και εσείς αρκετά από εµάς και σίγουρα µας βλέπετε µε άλλο µάτι), γλεντήσαµε την συµµετοχή µας, τρώγαµε πολύ παραπάνω από ότι παράγαµε, δηµιουργήσαµε ένα σπάταλο κράτος και είµαστε στα χείλη της χρεωκοπίας.
Ζητάµε δανεικά, από εκείνα που ίσως µας χρωστάτε, µας δανείζετε και µε καπέλο το οποίο είναι µεγάλο, γιατί το ρίσκο να φαλιρίσουµε είναι υπαρκτό.
O Mr. Hermann τώρα είναι η Frau Merkel και το περιοδικό το Spiegel που από ότι διαβάζω δεν έχει γράψει και τίποτα καλό για εµάς, παρά µόνο υπερβολές και ανεξακρίβωτες συγκυρίες και γεγονότα.
Τώρα το παιχνίδι είναι διαφορετικά παγκοσµιοποιηµένο και η κατάσταση αυτή οφείλεται σε πολλούς όχι µόνο σε εσένα. Σίγουρα για την κατάσταση που είµαστε φταίµε κυρίως εµείς, µας έφαγαν τα µειονεκτήµατά µας, δεν λάβαµε υπόψη τα περί δηµοκρατίας που είχε γράψει ο Ισοκράτης (436-338 π.χ.) πέσαµε θύµατα και εµείς καθώς και οι πολιτικοί µας που αυτοί κυρίως φέρουν µεγάλη ευθύνη για την κατάντια µας.
Όχι όµως, η τεµπελιά που επικαλείται το γερµανικό περιοδικό Spiegel. Oι Έλληνες δουλεύουµε κατά µέσω όρο περισσότερο από όλους του Ευρωπαίους, ακόµα και οι δηµόσιοι υπάλληλοι της Ελλάδας (µία µεγάλη µερίδα) κάνουν και δεύτερη δουλειά. Το οικόπεδο, που έγραψα πριν από 43 χρόνια, ακόµα υπάρχει, είναι πραγµατικά µοναδικό στον κόσµο, µε την θάλασσα, τον ήλιο, την δροσιά τις καλοκαιρινές νύχτες, τα νησιά που είναι σαν πισίνες και κολυµπώντας στα καθάρια νερά βλέπεις τον βυθό στα 20 µέτρα βάθος, αυτά µας παρέσυραν, η µουσική που δηµιούργησαν κυρίως ο Χατζηδάκης και ο Θεοδωράκης την δεκαετία του 1960, και ξέρω ότι και εσείς τρελαθήκατε και ακόµα τρελαίνεστε όταν ερχόσαστε για διακοπές και δεν γνωρίζω τι θα κάνατε αν όλα αυτά σας ανήκαν και σίγουρα θα ήσασταν πιο µποέµιδες.
Θυµάµαι ότι όταν είχατε κάποιο καλοκαίρι παραπάνω ήλιο µένατε πολύ αργά έξω τα βράδια και φυσικά µετά διπλασιάζονταν οι γεννήσεις.
Τώρα µε την παγκοσµιοποίηση, τα κεφάλαια κινούνται σε κλάσµατα δευτερολέπτου και αυτά δεν έχουν πατρίδα, άρα και το οικόπεδό µας είναι και θα γίνει πολύ πιο παγκοσµιοποιηµένο. ∆εν έχουµε αντίρρηση να το απολαύσετε και εσείς αλλά ρε παιδιά δεν είναι δίκαιο να τα πάρετε όλα µπίρ-παρά πρέπει να µας δείξετε κάποια κατανόηση. ∆ώστε µας λίγο περισσότερο χρόνο να αναπνεύσουµε όπως δόθηκε και στους άλλους λαούς που βρέθηκαν στην ίδια κατάσταση µε εµάς, όπως έδωσαν και οι Αµερικανοί σε εσάς µετά τον 2ο Παγκόσµιο Πόλεµο.
Σαν λαός έχουµε το DNA και τα κότσια να παλέψουµε αρκεί να συνειδητοποιήσουµε όλοι σε πόσο δύσκολη κατάσταση είµαστε.
Frau Merkel, δεν είναι όλα αριθµοί και στατιστικές, πέρα από αυτά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που µετρούν όπως και στις επιχειρήσεις σήµερα µετρούν και τα άυλα της, οι εργαζόµενοι, το κοινωνικό κλίµα, οι παραδόσεις κ.α. έτσι και στα Κράτη.
Μην µας βλέπετε µόνο µε αριθµούς των 330 δις που χρωστάτε. Είµαστε ΕΛΛΗΝΕΣ, παιδιά του Oδυσσέα και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, έχουµε µία γονιδιακή παγκοσµιότητα που µας δηµιουργεί τεράστιες ευθύνες αλλά και τεράστιες δυνατότητες, πιστέψτε σε αυτές και βοηθήστε µας χαµηλώνοντας τα επιτόκια του ρίσκου.
Σηµείωση: Κάποιοι γραµµατιζούµενοι ελληνιστές µου είπαν: «Μα δεν µπορείς να βρεις καµία ελληνική λέξη για το Tutti Frutti; και τελικά βρήκα το ασύνδετο σχήµα, σχήµα λόγου της Ελληνικής, παρατίθεται χωρίς κανένα σύνδεσµο, εκφράζει µε γοργότητα και ζωηρότητα το σηµαινόµενο, εκφράζει το ανυπότακτο του λόγου, σε επαναστατικούς κυρίως λόγους χρησιµοποιούµε το ασύνδετο σχήµα (είχε δίκιο ο Νίτσε που είπε: «∆εν υπάρχει τίποτα που να µην έχουν πει και γράψει οι Έλληνες, δεν άφησαν τίποτα για εµάς και για αυτό τους µισώ…».
